Tweejarige Stan keek er lang naar uit, naar zijn derde verjaardag. Er werden dagen weg gekruist op de kalender. Spannende dagen vol verwachting voor Stan en voor zijn mama en papa. De laatste twee waren niet zozeer in spanning vanwege de verjaardag van hun oudste zoon, maar meer vanwege de op hande zijnde geboorte van hun jongste zoon. Stan koos er drie jaar geleden voor om zomaar onaangekondigd meer dan drie weken te vroeg zijn opwachting in huize van 't Zelfde te maken. Dat was nog eens een verrassing! 

Twee weken voor zijn verjaardag kwam Stan het cijferkaarsje al laten zien wat op zijn Bassie & Adriaantaart moest komen te staan. Een mooie gele 3.  Zijn twee grote favorieten zouden op zijn verjaardag aan stukken gesneden worden en met veel plezier gegeten worden. Zo zagen wij het, maar Stan verkoos hen toch voor de vele male goedkopere dino-taart, onwetend over het opeten van zijn idolen.

De verjaardag naderde en mama kruiste haar vingers: niet op Stans verjaardag, alsjeblieft!!

Het stormde hevig, maar niet in mama's buik, daar was alles nog rustig, godzijdank. 

De dag voor Stans verjaardag stuurde ik hem een kaart, een bijzonder iets tegenwoordig. Wie krijgt er nog weleens een kaart door de brievenbus? Hij had blijkbaar de B&A-taart al in gedachten, of hij was al bij hen thuis bezorgd , dat weet ik niet, want toen hij ons via een gesproken bericht bedankte vergiste hij zich ( of niet, dat kan ook) : "Bedankt voor de taart!' "De kaart" hoorde ik zijn mama souffleren. Toen nogmaals: "Bedankt voor de kaart." Was hij nu in verwarring over het wat en van wie? Ik heb het hem de dag van zijn verjaardag niet meer gevraagd, want Stan was over het hele gebeuren zo opgewonden dat hij het hele kaart/taart geval vast niet meer terug kon halen. De hele middag liep hij ons aan te sporen om Lang zal hij leven te zingen, want meerdere malen zette hij in en volgden de aanwezigen vanzelf. Ondanks het vreselijke rotweer: regen, regen en nog eens regen en harde wind, (maar wat zou het, we zaten toch binnen), scheen het zonnetje binnen in de vorm van de vrolijke Stan. Hij had zelfs geen tijd om zich zorgen te maken over zijn konijn Tom, die een dag eerder vanwege de storm Eunice de benen had genomen. De storm had het dak van zijn woning weg geblazen en Tom was eruit gesprongen en  ik vermoed dat hij daar nu waarschijnlijk enorme spijt van had nu het zulk vreselijk slecht weer was.