Imiteren en onthouden

Imiteren, we doen het eigenlijk allemaal. Er is niemand zo uniek dat hij niets van een ander ooit heeft nagebootst. 

We doen het al vanaf onze geboorte en misschien wordt het wel minder als je ouder, veel ouder wordt. Wie weet zijn ouderen wel het meest uniek in hun doen en laten, ik weet het niet. Naarmate je ouder wordt heb je het ook niet meer zo nodig om in de pas te lopen, denk ik. Ik denk het, ik weet het niet, ik ben nog niet zo ver, ik zit zelf ook nog volop in de imitatiefase.  Huh? Op mijn leeftijd? Ja, hoor! Ik kijk ook wat er in de mode is om maar een voorbeeld te noemen. En als ik denk , het kan nog best, die schoenen van 25 jaar geleden maar als één van mijn dochters  dan beslist van Nee!  schudt, dan blijven ze toch in de kast. 

Ik zei het al, we doen het vanaf onze geboorte. Op die manier leren we. En als kinderen boffen hebben ze ouders die het goede voorbeeld geven wat zij na kunnen doen. En als kinderen dan nog een beetje de goede dingen die ze van hun ouders overnemen onthouden komt het wel goed.

Imiteren

Op mijn oppasdag, zag ik weer wat mooie staaltjes van imitatiewerk voorbij komen.

Max is er een kei in. Hij observeert goed en aandachtig, luistert uitermate goed als er iets is wat hem interesseert( dit zet ik er even bij, want er zijn ook weleens momenten dat zijn oren een andere kant op staan)en doet het vervolgens zelf ook zo of zegt het later zelf. Bij het laatste moet je bij dit soort kinderen oppassen wat je in hun bijzijn zegt. Maar ook dat levert soms leuke situaties op. Denkend aan mijn eigen dochter die bij de kassa in de supermarkt mijn aandacht trok en al wijzend op de klant voor ons zei "Die ben dik, hé!" En wat doe je in zo'n situatie? Je houdt je mond en kijkt de andere kant op alsof iets anders je aandacht trekt. En dus trekt je dochtertje van twee dan even aan je broekspijp om je nogmaals te laten weten dat "Die vrouw dik ben". 

De situaties waarin Max als eigenwijs tweejarig mannetje laat zien dat hij ook al aardig "volwassen "is zijn talloos. Wanneer zijn zusje op de bank klautert, een behendigheid die ze zich sinds kort heeft eigen gemaakt, en daarbij het bakje met blauwe besjes omstoot wordt door Max beoordeeld met een "Oh, nee! Dat is niet slim, Tess!!

 

 

 

Onthouden

Wanneer hij na een krappe tien minuutjes in zijn bed voor zijn middagdut met allerlei , in mijn ogen smoesjes, aankomt, zoals Tess heeft nog geen kusje gehad ( hij wilde het op dat moment zelf niet), of we hebben nog geen boekje gelezen( waar, dit is een vast ritueel), ik hoef mijn lievelingskonijn niet in bed( hell yes, anders ga jij helemaal niet slapen) even kroelen, oma ( altijd en zo lang als jij wil, hoor) besluiten we dat het nu toch tijd is om te slapen om daarna lekker uitgerust te zijn. Okee. Maar na twee minuutjes" Ik ben uitgerust, oma!" En dan gaat deze slimmerik lekker op de bank buiten "even chillen, hoor". Van wie zou hij dit hebben? 

Net zoals tijdens een stoeipartijtje "Pas op, anders word ik agressief!".

Even later hangt zijn zonnebril aan één poot aan zijn halsopening, net zoals ik dat placht te doen, omdat als ik hem op mijn hoofd plant mijn bril vastzit in mijn haar.  En wanneer hij mee mag helpen om de dode takjes uit de planten te knippen tussentijds zijn schaartje vasthoudt zoals het hoort om geen ongelukken te krijgen. Goed onthouden van hem.

 

En op het moment dat ik aan het einde van de oppasdag afscheid wil nemen barst Max in tranen  uit "We gaan toch fietsen?". Och jee, dat hadden we wel afgesproken, maar het was er niet meer van gekomen. Vooruit dan maar,  we fietsen naar oma's huis om jouw graver op te halen. Hij vergeet ook  echt niets.