Prepping NK 2022
Er zijn nog 9 weken te gaan tot aan het Nederlands Kampioenschap van de INBA 2022. Nu er allerlei versoepelingen op het programma staan die ervoor gaan zorgen dat de wedstrijd, waar ik al twee jaar eerder naar uitkeek, zeker door zal gaan gaat het nu weer serieus worden. Mijn huiscoach en echtgenoot heeft een meting gedaan en al pakte het anders uit dan we allebei dachten, ik voel me er goed bij. Het vetpercentage is hoger dan drie weken geleden en dat komt vooral doordat mijn triceps een hoger getal aangeeft. Zat ik drie weken terug op 13,9%, nu is het 14,5%. Ik raak er niet van in paniek en dat komt vooral doordat ik voel dat er een verandering is opgetreden. Mijn buik voelt minder fluffy aan; je ziet het verschil niet eens, maar de meting liet ook een ander getal zien van mijn huidmeteing op de buik. Het buikvet neemt langzaam af, van 8,4mm naar 6,2mm. Mijn taille is 2cm smaller geworden en omvat nu 64cm. Mijn bovenbeen is eindelijk iets in omvang toegenomen en al is het slechts een luttele centimeter, het maakt me blij. Ik weet nog dat ik vroeger altijd vond dat mijn benen te dik waren, ik hanteerde toen ook al een centimeter en mijnbovenbeen mat destijds 55cm.Dat waren nog eens dijen! Nee, dat waren gewone benen, terwijl ze nu heel slank zijn. Ik zal het vriendelijk zeggen, slank.
Het lidmaatschapsgeld is overgemaakt en zodra mijn bewijs van lidmaatschap binnen is kan ik me inschrijven voor de wedstrijd. Ik maak er geen haast mee. In maart moet ik eerst weer op controle bij de internist
.Voor wie het niet weet; ik ben SMZLpatiënt. Ik zou het zelf haast vergeten in deze perioden van corona en de drukte met werk en gezin naast mijn sport. Maar het houdt in dat ik een zeer zeldzame vorm van lymfeklierkanker heb met een lymfoom in de milt. Ik moet eigenlijk zeggen had, want mijn milt is een ruim een jaar geleden verwijderd. Die was trouwens toch te groot geworden voor mijn lichaam. Mijn bloed gaat weer gecheckt worden en mijn lymfeklieren weer bevoeld. Er gaat geklopt worden op mijn buik en ik vermoed dat de dokter zal vragen of ik weer wedstrijdplannen heb. Ja doc, die heb ik, alweer ja. En ik zal niet meer klagen over mijn littekens, zoals ik vorig consult deed. Het was om je dood te schamen. De chirurg had het fantastisch gedaan en ik liep te zeuren over de deukjes in mijn buik. Ja, jongens, die deukjes in mijn buik horen nu al een tijdje bij mij en al kijk ik vaak nog smachtend naar de foto's van mijn deukloze gladde buikje van voorheen, ze horen er nu gewoon bij. Net zoals sommige atleten er fantastisch bijstaan, compleet met hun spataderen of in mijn ogen hun ontsierende tattoos. Soms denk ik, moet ik de verpakking niet gewoon laten zitten, dat ziet er strakker uit en vooral in die "billenaccentuerende"- leggings zie je er supergetraind uit, compleet met bilpartij en al. Waarom is het nodig om de boel uit te pakken op een podium en je verouderde lichaam te tonen? Ik zal je zeggen waarom. Daarom! Ten eerste is het leuk! Ik vind de voorbereiding leuk, ik vind de verandering leuk, ik vind de show leuk, ik vind de wedstrijdsfeer leuk, en ik vind het superleuk dat ik hierdoor mensen kan motiveren om aan krachtsport te doen. Hieronder een foto van het gladde buikje van 2019. Volgende keer laat ik jullie weer wat foto's zien van mijn shape, compleet met deukjes.