INBA Dutch Championships 2022

Vrijdagavond vertrokken we naar Voorthuizen om me te laten registreren voor het NK 2022. Het eerste wat ik hoorde toen ik het gebouw binnenstapte waar de volgende dag de wedstrijd zou plaatsvinden was "Hee!! Wilie!!!". Wat een leuke  verwelkoming  na die jaren van afwezigheid. Wat ontzettend leuk om veel bekenden weer terug te zien en dan ook gewoon weer als vanouds met een handdruk of een knuffel. Na de vele begroetingen en gesprekken reden we naar ons hotel in de bossen waar we dit weekend zouden verblijven. 

De volgende ochtend maakte ik eerst een shape-foto voor Richard waarna ik de richtlijnen voor de dag kreeg wat betreft mijn voeding .Tot kwart voor twaalf had ik de tijd om mijn haar te doen en me op te maken voor ik bij de tanning moest verschijnen.  Mijn haar was zo gedaan, ik had nog tijd genoeg om mijn make up te doen.  Maar toen het toch wel tijd werd om aan mijn make up te beginnen kwam ik tot de ontdekking dat ik, ondanks mijn lijstje wat ik vooraf gemaakt had, mijn make-upkwastjes vergeten was. Ik had niets bij me om mijn oogmake-up aan te brengen. Paniek sloeg toe, maar het was van korte duur, want ik vond twee verfrommelde wattenstaafjes in mijn toilettas. Nou en daar kan je gewoon wonderen mee verrichten, hoor. Het resultaat was niet slecht, al zeg ik het zelf.

We pakten alles wat ik nodig had weer in en vertrokken naar de Eng in Voorthuizen, een kwartiertje rijden vanaf ons hotel. Daar aangekomen was het weer een warme verwelkoming van iedereen die we kenden en al vroeg aanwezig waren. Backstage was het een drukte van belang en net naast de ingang was een klein plekje over waar ik mijn matje kon uitrollen en mijn territorium kon uitzetten. Op het matje heb ik overigens niet gelegen, ik heb wel op het meegebrachte klapstoeltje een kleine tien minuten gezeten, want ik had het te druk met ontmoetingen. De tanning was perfect gelukt en hoefde niet een keer bijgewerkt te worden. Direct naast mijn veroverde plekje backstage bleek het matje van mijn wedstrijdvriendin Isabelle te zijn. Wat een toeval en wat ontzettend leuk om haar weer te ontmoeten. We zouden weer samen op het podium staan, voor de zoveelste keer sinds 2015 toen we allebei voor het eerst aan een wedstrijd deelnamen. 

Het was tijd voor ons om ons op te gaan warmen en we vertrokken naar de ruimte achter het podium. En voor we het wisten moesten we al op! Peter vloog naar de zaal om op tijd te zijn voor het maken van de foto's. In de 50+klasse waren we met zijn drietjes en ik mocht het spits afbijten, iets wat ik vreselijk vind. Ik wil altijd liever even afkijken wat mijn voorganger doet, maar dat was er nu niet bij. Ik voelde me aan alle kanten trillen, terwijl ik daar normaal nooit last van had, en ik hoopte dat de jury en het publiek het niet zagen.  Backstage had ik me al verwonderd over Isabelle, over hoe goed zij zich verbeterd had en ook de 14 jaar jongere dame uit België zag er goed uit. Stiekem weeg je in dat ene moment voor je het podium op moet toch even je kansen af, maar diep in mijn hart maakte het me geen ene malle moer uit: ik was er weer, na een moeilijke periode van vallen en opstaan! Het was weer heerlijk om te doen. 

En ondanks de twijfels die er altijd zullen zijn bij elke wedstrijd en nu dus ook, vond ik dat ik niets te verliezen had. Ik had al gewonnen voor de prijsuitreiking kwam. Isabelle werd zeer verdiend eerste en mijn Belgische collega-deelneemster werd derde. Mijn tweede plaats was geweldig en al had ik 100ste geworden, dan nog was de overwinning compleet.

Het evenement was een heerlijk samenkomen van mensen met dezelfde passie. Het leren kennen van nieuwe jonge atleten was leuk en het in levende lijve ontmoeten van mijn "fans", die zich door mij geïnspireerd wisten, was hartverwarmend. 

Mijn grote dank gaat uit, naar in de eerste plaats, mijn levensmaatje Peter, die mij in deze sport altijd gesteund heeft om door te gaan en te blijven vertrouwen in mij, terwijl ik dat vertrouwen zelf allang kwijt was en de bikini in de kliko wilde dumpen. Grote dank naar mijn lieve ( schoon-)kinderen voor de support, naar mijn coach Richard Bell die vooral de laatste weken heel belangrijk voor mij was, naar Svetlana uit Rusland, die mij in 2020 met een prachtige bikini sponsorde die ik nu eindelijk kon dragen op een podium en naar de organisatie van deze wedstrijd. En dank je wel, trouwe fans die mij, zonder het te beseffen, van de nodige inspiratie en motivatie voorzien. Dank je wel, allemaal!