Dank, dank, grote dank...

Ik ben nu vijf dagen thuis en twee dagen aan het werk. En het lijkt bijna of ik niet weggeweest ben.

Sint is er weer

Ondertussen heeft de wereld hier in Nederland niet stilgestaan. Want intussen is Sinterklaas ons land ingereden, ja in gereden, want hij kwam voor de verandering met de stoomtrein. In hemelsnaam, waarom gaan we nu het hele traditionele verhaal overhoop gooien?  Die man hoort gewoon zoals altijd met een ouderwetse stoomboot te komen. Wat kunnen we voor volgend jaar verwachten? Op de step, met een helicopter? Dit in navolging hoe allerlei basisscholen hun verwelkoming creatief en ludiek inkleden?

Niet te snel a.u.b.

Op de derde dag na thuiskomst was daar de hele familie weer bij elkaar voor felicitaties en voor de gebruikelijke gezamenlijke zondagmaaltijd. De volwassenen zijn nauwelijks veranderd, niets eigenlijk, maar de kleintjes laten je merken dat twee weken op een baby-, dreumes-, peuterleven heel veel is.

Stan tijgerde twee weken geleden door de kamer, maar bezorgde zijn ouders  laatst  bijna een  hartaanval door op een onbewaakt ogenblik ineens een paar treden hoog op de trap te STAAN. En onder begeleiding klimt meneer gewoon zelfstandig naar boven. Tijd voor een hek voor de trap!

Zette Tess twee weken geleden haar eerste wankele stapjes zelfstandig, nu stapt ze zelfverzekerd door de kamer, zakt ze door haar knietjes om iets op te pakken en loopt weer door. Zo is haar grote  broer een goede leermeester gebleken, want wat broer kan doet zus na. 

En wat Max betreft, vorig jaar beleefde hij het hele Sintgebeuren voor het eerst,  maar nu zit hij er echt  helemaal in en volgt hij met interesse het Sinterklaasjournaal.

 

Terugblik en vooruitkijken

Na vijf dagen kan ik eindelijk ontspannen terugblikken. De lange vliegreizen zijn allang vergeten; zo erg was het nou ook weer niet. De wedstrijd was fantastisch en heel succesvol. De afterparty weer heel gezellig.  Las Vegas was onvergetelijk en bizar. De Grand Canyon was geweldig  en onnavolgbaar mooi in zijn soort.

Al met al was het het allemaal waard om  meegemaakt te hebben.

"Ga je nu stoppen?" , is mij al een paar keer gevraagd. Dit, omdat ik al meerdere keren stellig had verklaard om geen wedstrijden meer te doen en toch weer de kriebels kreeg. "Op je hoogtepunt stoppen" adviseerde mijn jongste dochter.

Maar mijn volgende doel staat al vast, al weet ik dat niet iedereen mij nog serieus zal nemen, gezien het wel/niet/wel/niet met een wedstrijd meedoen. Maar mijn besluit staat vast; het volgende doel wordt het NK.

Rest mij nog...

...iedereen te bedanken die het mogelijk hebben gemaakt om aan de Natural Olympia mee te doen.

Om geen mensen per ongeluk over te slaan ga ik het algemeen houden.

Grote dank aan mijn familie die mij aangemoedigd  en gestimuleerd heeft om dit avontuur aan te gaan.

Dank aan de begeleiders die mijn lichaam in topshape hebben gebracht op trainings-, voedings-, of spiertoningsgebied.

De naturelle bond die dit mogelijk heeft gemaakt door een deel van de kosten op zich te nemen, dank je wel.

Iedereen  die mij gesteund heeft tijdens het voorbereidingsproces, in woorden of financieel. Dit waren collega's, mede-atleten , goede en verre vrienden en zelfs vreemden.

Niet te vergeten de maakster van mijn prachtige  bikini, heel hartelijk bedankt.

Dank aan de organisatie van de wedstrijd en de mensen die meerdere dagen in touw zijn voor de atleten.

En natuurlijk heb ik wel op het podium gestaan en de medailles in ontvangst genomen, maar zonder mijn maatje en wederhelft had ik daar helemaal nooit gestaan natuurlijk. Ik ben blij dat er ook veel mensen oog voor zijn grote inbreng hebben gehad, zoals er in de media ook aandacht voor zijn leidende rol is geweest. 

 

Mocht ik nog iemand vergeten zijn die ik had moeten bedanken, neem het me alsjeblieft niet kwalijk. Bij deze dus nogmaals: iedereen heel hartelijk bedankt en tot volgend jaar!!