Mijn herstel verloopt voorspoedig en daarom had ik al wat actie ondernomen om weer naar het normale leven terug te keren, het leven  van voor de operatie welteverstaan. Normaal was het natuurlijk al bijna  een jaar niet, maar sommige dingen zouden wel weer opgepakt kunnen worden. Zo probeerde ik weer wat te trainen. En deed ik al weer wat in het huishouden. En ik zou wel weer wat op de kleinkinderen kunnen passen. Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat drukte me nog vermoeide, maar daar moest ik gewoon weer aan gaan wennen. Zeker als ik straks weer voor de klas zou gaan staan.

Vandaag zouden Max en Tess komen, wat altijd een feestje is natuurlijk, maar ik had geen idee of het voor een ochtendje was of een hele dag.  Ik was al vroeg wakker en ook weer heerlijk misselijk van de medicatie, en daar stapten ze al binnen. Een vroeg begin, zodat papa en mama vroeg aan de slag konden in het nieuwe huis.  Max en Tess waren enthousiast en namen blij afscheid van hen.

Na wat gespeeld te hebben en nadat mijn misselijkheid verdwenen was besloten we naar buiten te gaan.  Het voorstel kwam van Max, uiteraard, en aangezien er van mijn dagelijkse herstelwandeling  toch  niks terecht zou komen vond ik het een goed idee van hem. Het was koud buiten , maar daarom des te fijner om weer naar binnen te gaan. En we waren amper binnen of daar kwam kleinkind nummer drie aan, Stan , samen met zijn mama. Het feest was nu compleet. Hoe gezellig was dat steeds als de  neefjes en nichtje elkaar troffen. Er werd met lego gespeeld, paardje gereden op Marcella's rug en op oma's rug, er werd verstoppertje gespeeld en wat gegeten en gedronken.

Stan, die binnenkort twee wordt, sliep 's middags en dus vertrokken hij en Marcella weer. Tess was ruim twee en  hoefde niet meer te slapen.  Nee, Tess, was volgens haar zeggen al "kloot".  

We dekten de tafel, aten en dronken, lazen een boek en vervolgens werden de knutsel-en verfmaterialen van boven gehaald. Maar eerst opruimen waar jullie mee gespeeld hebben, jongens, zei ik. En dat opruimen zal ik dan grotendeels zelf wel moeten doen, dacht ik. Maar dat dacht ik dus mooi verkeerd. Alle lego werd keurig opgeruimd en niet alleen Max toonde zich een echte schoolrijpe kleuter, Tess deed niet voor hem onder. Dat zij al een aangeboren netheid in zich heeft bleek al hoe zij haar laarsjes netjes naast elkaar in de gang zette, en hoe ze een onderzetter pakte voor haar beker voor ze hem op tafel zette.

De creatieve uitingen op knutsel- en schildergebied waren voor respectievelijk Esther ( de tante in Spanje) , Alexandros ( de oom , die nu op Cyprus zijn diensttijd uitzat) en papa en mama. Omdat alles een droogtijd had kwam Max weer met een nieuw idee om de tijd te vullen. Naar de sportkamer! Tess zat op de bank en was moe, maar toen ze sportkamer hoorde wilde ze meteen naar boven. 

Alles werd uitgeprobeerd en ook de nieuwe bokszak van Anouk kreeg flink wat klappen van Max, die er met de bokshandschoenen van zijn tante verbeten tegenaan stond te meppen. Klaar met sporten en weer naar beneden. Zo snel veranderen de activiteiten bij kleine kinderen.  We dronken wat, we aten een koekje en ik las voor. Tess kroop tegen me aan, Max zat naast me en luisterde vol aandacht naar een verhaal over kinderen die gingen verhuizen. Tess liet haar hoofd op mijn schoot rusten. De bel ging en Max sprong op. Tess verroerde zich niet , wat betekende dat ze in slaap was gevallen. Zo 'kloot" dat ze wel zonder middagslaapje kon? Daar waren papa en mama weer om hen op te halen.  Ze hadden hard gewerkt en ik ook, maar het was goed bevallen.  Voor mij was het weer een stapje dichter bij herstel.