Ontdekken

De wereld van jonge kinderen bestaat uit één grote  lange ontdekkingsreis. De hele wereld zit vol met nieuwe dingen die uitgeprobeerd en uitgetest moeten worden en overal zijn er nieuwe ontdekkingen te doen. Zo ook met mijn drie musketiers. De ontdekkingstocht van Max naar het graven naar grondwater is al weken aan de gang, maar nog steeds niet voltooid tot een bevredigend resultaat, d.w.z. er is gegraven tot aan de andere kant van de aardbol, maar spontane watererrupties bleven uit. Ja, er is water in de put gegooid, maar dat is kraanwater en dus nep. Max heeft er een speciale "graafbroek" voor aangeschaft en samen met zijn kaplaarzen moest het deze keer lukken. Het was wel weer jammer dat oma deze keer andere plannen had dan de vermeerdering van de talloze putten in haar tuin.

 

 

We begonnen de vrijdag met wat creatief geklooi. Voor oma  had  kunnen bedenken wat we zouden kunnen maken zag Max al inspiratie in een lege koffiecupjesdoos . Max vond dat er naast het geknutselde kartonnen konijnenhok van gisteren een tweede woning voor zijn ( knuffel-) konijn moest komen. "Zal ik er een openingetje in maken", vroeg ik nog, bevreesd voor afgeknipte vingertopjes. Maar nee, dat kon meneer zelf wel, hoor oma. Zus Tess was al druk aan het verven geslagen, compleet met siliconen handschoen tegen vieze vingers.  De kunstwerken werden in rap tempo afgewerkt en ter droging in de vensterbank gelegd. Maar toen ze haar broer Max zo lekker met een schaar bezig zag werd het verfwerk weggeschoven en moest er ook geknipt worden. In papier en in draadjes katoen en nog meer papier en nog meer papier. Haar haren waren tot twee parmantige staartjes op haar hoofd gebonden en voorlopig nog niet onder haar aandacht gekomen, maar we weten allemaal dat er in elk jong kind een  kapper schuilt zodra ze een schaar kunnen hanteren. 

 

Het ging allemaal goed. Ik weet niet meer hoe het kwam, maar opeens waren we vissen aan het verven, ook leuk.  "Heb jij ook een tentolator, oma?"  Wat is in godsnaam een tentolator, dacht ik. Max kent alle voertuigen bij naam, zelfs die ik niet ken, maar die snelle switch van onderwerp zou het niet zijn, dacht ik. "Een tentolator?" zei ik hem na, bedenkend waar hij het nu toch over had. "Ja, mama heeft een tentolator. Heb jij die ook?" Je weet bij jonge kinderen dat ze je het hemd van je broek kunnen vragen over wat voor onderwerpen dan ook zonder ergens gene te voelen.  Wat zou die tentolator dan toch wel zijn? Maar Max hielp mij op weg :"Waar je gaatjes mee maakt, een tentolator!"  Ahh, die! En toen werden er met de perforator overal gaatjes in gemaakt, gewoon omdat gaatjes maken ook leuk is.

 

Na veel geknutsel, geverf, gekleur en thee met een koekje werden de puppies uitgelaten. Sinds Max zijn zijwieltjes verwijderd wilde hebben rijdt er een nieuwe Dumoulin door de straten van Dubbeldam. "Ik ben een grote jongen, hoor!", met andere woorden, de stoep is voor de kleine jongens. En meteen bemoedigend naar zijn zusje: "En nou ben jij een grote meid, want jij mag in het fietsstoeltje achterop!", Zo van, dan heb jij ook wat leuks. Het achterzitje op de fiets, wat eerst voorbehouden was aan de "grote jongen" toen Tess in het zitje voorop zat, bestemd voor het kleine meisje. 

Daar gingen we, de wijde wereld in, de grote weg op. Meer spannend voor oma dan voor Max, die overmoedig wegfietste. Vooraf nog even samen geoefend wat rechts was, want dat was de kant waar je moest blijven rijden! Na tien meter fietsen lag hij op het wegdek. Mopperend op die stomme put.  Verder ging het uitstekend, tot hij bij terugkomst, met het  in het zicht van zijn huis , hij ineens een zwaai naar links maakte en  hij zijn oma bijna een hartaanval bezorgde. Maar we leven nog.

En we hebben ook geen 112 hoeven bellen toen er met de nieuwe hamer en de eigen spijkertjes getimmerd moest worden en de hamer vanwege een krachtige hamerslag tegen zijn voorhoofd belandde. Maar een timmerman zeurt niet en timmert door alsof er niets gebeurd is. 

Ben benieuwd wat er volgende week voor nieuwe ontdekkingen gedaan gaan worden.