Het WK is achter de rug. En al had ik een paar backstagefoto's en een paar foto's die buiten gemaakt waren ( het was verboden om zelf met een camera foto's te maken), het echte uitkijken was naar de foto's van de fotograaf die zich het alleenrecht had toegeëigend.

En eindelijk, vorige week waren daar de foto's! Het waren er ontieglijk veel, maar dan wel zo van: hier zijn ze, zoek het zelf maar uit. Onbewerkt, met de poses die niet af waren, de vreemde gelaatsuitdrukking van het moment, de foto's met verschillende soorten belichting, de foto's van de line up, de quarterturns en de T-walk. 

Stiknieuwsgierig als ik was bekeek ik de eerste paar van de ongeveer150 foto's. Zo blij als ik was met de backstagefoto's en de foto's van buiten die Peter gemaakt had, zo schrok ik van de wedstrijdfoto's op het podium. Mijn hemel, wat was dat vreselijk! Na een stuk of vijf foto's had ik het wel gezien en besloot ik acuut om nooit meer in een bikini mijzelf te tonen aan een jury, aan een publiek, op het strand en in een zwembad. Hoe had ik zo ijdel kunnen zijn om te denken dat ik er nog aardig uitzag op 64jarige leeftijd?  En front viel het nog enigszins mee; de littekens waren er, maar niet hinderlijk aanwezig. Maar, lieve help, die achterkant! Een kraterlandschap was er niks bij, zo gehavend zagen mijn benen er uit. Die kuiten, ja, daar was niks mis mee. Maar die hamstrings, jongens, daar was ten eerste niets van te zien dat ik zo mijn best had staan doen op mijn zolderkamergymmetje. En ten tweede, het idee wat ik eerder gevat had over mijn benen "niks aan te doen, ik doe het er maar mee" gaf mij nu ongenadig op mijn donder. Dat komt ervan als je de boel de boel laat. Het was erg, maar kon dus blijkbaar nog veeeeel erger. En nee, denk maar niet dat ik hier een foto ga posten van die vreselijke onderdanen.

De foto's van hierboven moet je het mee doen. Hier kan ik nog een beetje mee voor de dag komen. 

"Ik zag het in de zaal niet zo, hoor." zei Peter. En hij bedoelde het niet om mij van een depressie weg te houden (want moedeloos werd ik er wel van), maar volgens hem gaven de foto's een vertekend beeld. Ammehoela, hoe komt het dan dat er mensen zijn met supergladde benen op die foto's. Hebben ze opeens een andere lamp op hen gericht? Welnee, joh. 

Dat was een week geleden.

We zijn net terug van een weekje Zakynthos. Ja, met heel mooi weer. Korte broekenweer, bikiniweer. Te warm om je benen te verstoppen, dus dat was even slikken en net doen of je de mooiste benen van de hele wereld hebt. En laat het nou zo zijn dat het halve strand met dezelfde putten, kuilen en bulten op zijn benen rondloopt. Onbeschaamd, alsof ze de mooiste benen van de hele wereld hebben. "Ik zal een foto van je benen maken, dan kan je zien dat het niet zo erg is." zei mijn lieve schat, en hij maakte een foto in de schaduw. Goh, dat was inderdaad niet slecht, maar het viel niet mee om de hele week in de schaduw te blijven lopen als ik me moest verplaatsen.

Ik heb dus een week gedaan of ik gek was en heb mijn benen gewoon een week lang genegeerd. Dat wil zeggen, ik heb in korte broek rond gelopen en heb me in bikini op het strand en bij het zwembad vertoond. Niemand die me raar aankeek.

Maar nu ben ik weer thuis! En of ze het nu leuk gaan vinden of niet: het is nu oorlog tussen mijn benen en ik. De "voor"-foto is gemaakt; de "na"- foto zal ik maken over een paar maanden, want zo lang moet ik er voor uittrekken om iets van verbetering te kunnen zien.  Ik ga alles uit de kast halen: de peperdure anti-cellulite-creme uit Duitsland die ik nog had staan, het groene martelwerktuig wat ik vond in de badkamer, de cupping-cups die nooit gebruikt zijn, de "klopboor" oftewel de theragun en ik ga kijken of collageen nog iets kan betekenen voor mij. In de gym, waar we weer lid van zijn geworden, staan een aantal apparaten om die achterkant benen flink aan te pakken. We zullen eens zien wie er dit keer gaat winnen; mijn benen of ik?

Zo, dat is mijn nieuwe doel voorlopig. Ik ga jullie op de hoogte houden.