Goed voorbeeld doet volgen
Een waarheid als een koe, dit gezegde. Het is eigenlijk: Goed voorbeeld doet goed volgen. Het gaat er wel even om wat je onder "goed" verstaat natuurlijk. We hebben het nu over kinderen die het goede voorbeeld van hun ouders , of wie dan ook, volgen.
Kinderen imiteren de volwassenen voortdurend. En dan hoop je dat ze alleen de goede dingen imiteren. Laatst liet een ouder een filmpje zien van haar dochter tijdens haar spel. Het dochtertje, mijn leerling in kwestie, speelde schooltje met haar poppen en knuffels. Er zat ook nog geluid bij het filmpje. Oeps!! Ik zag een kleuter die een perfecte imitatie deed van.....mij, juf Willie, compleet met verbeteringen naar de poppen en knuffels van foute antwoorden op de door haar gestelde vragen. Daar zat een streng maar rechtvaardig ieniemieniejufje de grote beer de les te lezen, waarna ze verder ging met voorlezen. Tussen aanhalingstekens, want echt lezen kan ze nog helemaal niet, maar het leek of ze de tekst zo voorlas en zoals ik ook altijd doe ,en daarna de plaatjes liet zien. Ik weet niet of ik een goed voorbeeld was, maar het zag er redelijk onschuldig uit. Ze had geen enkele pop een oor afgedraaid of zelfs maar op de gang gezet, dus het vertrouwen van de ouder was niet gekneusd.
Imiteren
Wat geldt voor goede voorbeelden kan ook gelden voor slechte voorbeelden natuurlijk. Kinderen imiteren de volwassenen voortdurend, ik schreef het al. Jaren geleden kwam een kleuter de klas in, helemaal verrukt om iets te vertellen. Leuk om te vermelden dat vader en zoon klonen van elkaar waren, vader in de uitvergrote versie van zijn zoontje en andersom, het zoontje de verkleinde versie van zijn pappie. En dan echt, he. Papa was lid van de Feyenoord Hooligans, zo een die jou niet eens hoeft te vertellen dat hij een rasechte hooligan is, maar waar het gewoon vanaf druipt. Kale kop, dikke nek, leren jack, spijkerbroek. Zoonlief: kale kop, gewoon nekkie nog, leren jack, spijkerbroek. Het Feyenoordpuppie was met papa naar de risicowedstrijd van het jaar geweest en kwam verheugd de klas in. "Juf!!, Juf!!, De Joden hebben verloren!!" Ik hoef je niet te vertellen tegen wie Feyenoord gespeeld had.
En nu....!!!
Nog veel langer geleden, ik was net opgeleid, gediplomeerd bovendien, aan het invallen op een school met kinderen en ouders waar de normen en waarden toch blijkbaar hoog in het vaandel stonden, al zou je het niet aan ze afzien.
De klas had grote ramen aan alle kanten en tegen het einde van de lestijd begonnen de ouders zich dan voor de ramen te verzamelen om hun kroost na sluit op te halen. Er was een jongetje die ik een paar maal moest vermanen. Dat is soms even slikken als beginnend juffie met ouders met arendsogen voor alle ramen. Op een zeker moment zwaait de klasdeur met een ruk open en een moeder (let op he, met amper tanden, in haar mond, vette haren, te lange jas, dus al afschrikwekkend zonder dat ze haar mond open doet) stampt de klas in. Ik dacht, nou gaat het gedonder beginnen, he. Ik heb het gedaan. Roept ze keihard door de klas, wijzend naar haar zoontje, ( ik dacht , waar zoek ik dekking?) "En nou ga je GODVERDOMME op je stoel zitten en je luistert naar de juffrouw!!"
Goed voorbeeld doet goed volgen. De desbetreffende kleuter vloekt nu waarschijnlijk zijn eigen kroost de goede kant op.
Net als de volwassenen
Max is nog een ukkie, maar imiteert ook al naar hartenlust. Zo pakt hij de afstandsbediening en met zijn duim drukt hij geroutineerd een knopje in. Ja, de tv gaat dan aan, terwijl ik er nog steeds niet achter ben hoe die formule in huize van Str./van 't Z. werkt. Max eet met een vork, eerst keurig netjes, gaandeweg iets minder, omdat hij de stukjes er dan afplukt en verwerkt tot deegballetjes. Max heeft een eigen tandenborsteltje, maar vindt die van mama veel mooier en ragt hem zelf langs zijn 6 tanden. Max eet brood, maar is ook niet van gisteren als hij ziet dat tante en de Griekse oom een lekker croissantje zitten te eten. Dus wil hij dat ook. Wanneer de croissantjes en zijn boterham in een servetje gewikkeld zijn en er dus hetzelfde uitzien eet hij gewoon verder.
Iedereen loopt met een telefoon, dus dat wil Max ook. Om niet helemaal gek te worden van zijn aanhoudende gehengel naar je telefoon heb ik er het volgende op gevonden. Max krijgt het lege hoesje en ik hou zo de controle over mijn telefoon en kan zo nu en dan weer eens een foto maken, zonder dat hij mijn telefoon afpakt voor ik überhaupt de camera op hem gericht heb.
Nadoen, natuurlijk!
Max heeft tijdens het klimmen van papa, mama, de tantes en oom vanuit zijn buggy goed op zitten letten, want de kunst van het klimmen wordt met de dag meer en meer verfijnd. Mama kreeg bijna een hartstilstand toen ze Max een fractie van een seconde kwijt was en toen de bobbel in het gordijn zag. Ik had voorspeld dat dit zou gaan gebeuren. De vensterbank ziet er zo aantrekkelijk uit voor onze alpinist in de dop. Kleine voetjes waren nog te zien vanonder het gordijn, maar de bobbel in het gordijn deed mijn voorspelling uitkomen. Daar stond hij op de vensterbank voor het raam met zijn handjes op het ( pas gezeemde) raam te slaan. Het grapje over de klimwand die opa hem voor zijn eerste verjaardag cadeau wil doen is nog niet zo'n gek idee.