Natuurlijk ben ik trots op mijn kinderen, die prachtige volwassen mensen. Maar als je oma bent beleef je de kinderjaren van je eigen kinderen nog eens, lijkt het, maar dan intenser. Zo was dat de afgelopen weken, een déjà vu naar vroeger.

Tess zit op dansles en het was kijkdag. Haar mama en haar tantes zaten vroeger op ballet en het was weer even zoals toen. Alle kleine ballerina's deden eigenlijk hetzelfde als toen haar mama op ballet zat en het was weer net zo schattig en ontroerend. De plié, de relevé, de eerste positie en het vrije dansen.

Max zit op judo en het was kijkdag. Zijn mama, tante en oom zaten vroeger ook op judo en ik was weer even terug in de tijd. Alle judoka's met witte banden moesten laten zien wat ze de afgelopen tijd geleerd hadden. Het valbreken, de houdgrepen, de worpen en het vrije vechten met de papa's en mama's. Het examen werd afgesloten met de beloning van een slip aan de band. Max sloeg een slip over en mocht de oranje slip mee naar huis nemen. Hij was zo trots als een ouwe aap en deze oma niets minder dan dat.

Max zit op zwemles in hetzelfde zwembad waar zijn mama, papa, tantes en oom zwemmen hebben geleerd. Er was niets veranderd  behalve dat er nu andere zwemjuffen zijn. Door oorproblemen heeft hij even minder vaak kunnen oefenen, maar eindelijk kwam de dag dat hij zijn laatste kleurtje verdiend had. Het betekende dat hij mocht afzwemmen! Zaterdag zou de grote dag zijn. In de dagen voorafgaand aan het zwemexamen was er de zwemvierdaagse waaraan hij ook nog meedeed. Op de eerste dag was mijn respect torenhoog, want deze kleine baas zwom maar liefst 17 baantjes in de lengte van het zwembad! En dan moesten er nog drie dagen komen, plus een extra dag voor het afzwemmen.

Zaterdag werd niet alleen Max nat, maar iedereen die aanwezig was om naar het afzwemmen te kijken, ( in het buitenbad, net zoals vroeger), want het goot pijpenstelen. Maar het was niet minder leuk om hem te zien zwemmen, duiken, watertrappelen. Het blije bekkie sprak weer boekdelen. Een diploma in the pocket en de bijbehorende cadeautjes.

Stan heeft een tekentalent, net zoals zijn papa een enorm talent voor tekenen heeft.  Wat Stan bedenkt tekent hij. Als vierjarige heeft hij nog niet de juiste potloodgreep, maar het is bizar hoe precies en gedetailleerd hij met zijn vuistgreep tekent. Het doet mij weer terugdenken aan de tekeningen die zijn papa vroeger maakte en de bijbehorende teksten die hij erbij schreef toen hij eenmaal kon schrijven en lezen.

Daan, de allerjongste van het kwartet, doet mij telkens weer verbazen over wat er in dat kleine mannetje zit. Zijn woordenschat reikt nog niet heel ver, maar met zijn vijftien maanden kan hij al goed duidelijk maken wat hij wel en wat hij niet wil. Meedoen met zijn grote broer en zijn grote neef en nicht als er spelletjes gespeeld worden lukt steeds beter. Hij kan zich verstoppen als opa moet gaan zoeken, hij rent weg als opa de kinderen moet pakken, al komt hij de rest alweer tegemoet omdat zijn kleine beentjes hem nog niet zo snel kunnen wegbrengen, maar het lachende koppie laat zien dat hij ten volle meedoet met de rest. Ik kijk uit naar het moment dat hij zich met taal kan uiten ; ben zo benieuwd wat er in hem omgaat.