Een jaar geleden stapte ik de school uit met armen vol afscheidscadeautjes. De ijscokar was langs geweest om iedereen op school een ijsje te trakteren en dat was het dan. De laatste werkdag zat erop en nu kwamen de dagen zonder school. Geen wekker die om 6 uur afging, geen fietstochtjes door de regen naar school, geen vergaderingen, eindeloos en soms zinloos, geen verplichte studiedagen op je vrije dag meer, geen moeilijke oudergesprekken meer. Maar ook geen kinderknuffels meer, geen tekeningen voor de liefste juf meer, geen blije gezichten van kleuters en geen tevreden blikken van ouders meer.  Een jaar geleden dacht ik dat ik het enorm zou gaan missen.

In dat jaar na mijn afscheid las ik af en toe nog voor, nam zitting in de jury voor de voorleeswedstrijd, viel nog in bij ziekte en bezocht de afscheidsavond van groep 8, ooit mijn kleutergroep. Ik zat nog in de groepsapp en volgde de ontwikkelingen binnen de school nog aan de hand van de appjes onderling. Ik kon soms zuchten van opluchting dat ik er geen deel meer van uitmaakte. 

De kleuters hebben nog steeds een plekje in mijn hart, de ouders en de collega's ook, maar de ontwikkelingen binnen de organisatie gaven mij het gevoel dat ik op tijd gestopt ben. Bijna het complete team van collega's is opgestapt en op andere scholen werkzaam. Daar is een reden voor. Ik wil de precieze reden niet weten, maar heb wel een idee. Het idee is dat er nog meer getrokken moet worden aan leerkrachten én leerlingen om de leeropbrengsten omhoog te brengen. 

Mijn motto is altijd geweest dat je je in eerste plaats "senang" moet voelen. Dat geldt voor de kinderen binnen en buiten de school; dat geldt voor de ouders, zij moeten het gevoel hebben dat ze hun kinderen op een goede plek hebben zitten, én dat geldt voor de onderwijsgevenden. Misschien moeten die wel op de eerste plaats staan, want een ontspannen en enthousiaste leerkracht is onmisbaar om dingen voor elkaar te krijgen. Enthousiasme breng je over, ontspannenheid breng je over en in een veilige, ontspannen omgeving is het goed leren. 

Leerkrachten die constant onder druk staan raken hun enthousiasme kwijt, worden snel prikkelbaar en de uitwerking op de groep laat zich dan wel raden.

Ik sta nu aan de zijlijn en kan het vanaf hier ook makkelijk aanschouwen natuurlijk. Iedereen kent het spreekwoord: De beste stuurlui staan aan wal. Maar soms is het vanaf de wal sturen niet eens zo heel gek. En nee, voor je gaat vragen of ik adviezen ga uitdelen, ik doe er niet aan. Er zijn al genoeg adviezen, workshops, trainingen geweest waaruit mooie slogans uit voortvloeiden die in grote posters in de school ten tentoonstelling gebracht werden, maar waaraan de kracht jaar na jaar afnam. Tot de volgende leidinggevende met een nieuw stel posters op de proppen kwam. Lachwekkend gewoon.