In mijn hoofd is het proces van de voorbereiding op een wedstrijd al begonnen. In mijn hoofd alleen, want verder is er nog niets aan mij te merken. Ik eet met de pot mee, wat nu zeker onbeleefd zou zijn om niet te doen, want er wordt voor ons zo nu en dan gekookt en dan proef je de liefde waarmee de gerechten gemaakt worden. Mijn dochter Esther uit Spanje en haar vriend wonen nu bij ons en dat betekent dat de maaltijden gezellig zijn, net zoals toen dochter Anouk bij ons woonde of op de woensdagen wanneer zoon Stephan en kleinzoon Stan komen eten en op de zondagen wanneer de hele bubs komt eten. Elke andere wedstrijdatleet zou hier compleet psychotisch van worden, met de handen in het haar zitten en zich afvragen hoe dit ooit tot een goed einde kan komen op de dag van de wedstrijd. Maar ik probeer , voor zover het lukt, mijn voedselinname te tracken en te bepalen of het nog een beetje goed komt met die macro's. 

Ik doe dus gewoon lekker mee, ook wanneer een familielid zijn stinkende best heeft staan doen op een appeltaart of cheese-cake, allebei niet te versmaden natuurlijk. Maar ik weet dat er een moment moet komen dat ik nee moet gaan verkopen. Zo langzamerhand wordt het me niet verweten wanneer ik afhaak bij dit soort smulpartijen, ze weten dat het niet anders kan. Maar voorlopig laat de laatste vetmeting zien dat ik me nu nog geen zorgen hoef te maken. Ik zit met mijn 14.5% nog in een veilige positie. Naar mijn gewicht moet ik maar niet meer kijken. Sinds mijn operatie van december 2020 is dat eerst gedaald en daarna mondjesmaat gestegen. Het gaat straks nog een moeilijke klus worden voor mijn coach om dat gewicht niet te veel te laten zakken, maar wel de vetjes die zich op mijn buik verzameld hebben weg te krijgen zonder het oudere vel er niet al te slap uit te laten zien. Een uitdaging van jewelste, lijkt me.