Niet laten kennen

Vandaag was het de dag van de loterij. Nee, niet die grote Staatsloterij, waar we allemaal aan meegedaan hadden en ons nog niet eens een "eigen geldje" had opgeleverd. Een luttel tientje was de troostprijs waar sommigen van ons het mee moesten doen.

 Ralph moet nog even door blijven dromen. Zijn beoogde huis van 1,1 miljoen en de verre vakantie met de hele familie laat nog even op zich wachten. Maar, wat een aardig gebaar, die reis dan. We hoopten allemaal vurig met hem mee dat hij de hoofdprijs in de wacht zou slepen. Helaas. Een kans op een beet van een witte haai ligt nog dichterbij.

 

We have a winner! 

 

Nee, ik moet zeggen: We have a loser! Waar gaat dit nu weer over? Trouwe lezers weten het al als ik zeg dat het om de maten en cijfers van Max en nu ook Tess gaat. Ja, er wordt wat afgegokt in onze familie. Esther en Cyril waren uitgesloten van deelname, want zoals jullie weten is de opdracht voor de loser: een taart bakken! Wie faliekant naast het gewicht en de lengte van Max en Tess zit is de klos. De rest smult. En aangezien Esther en Cyril niet in staat zijn een taart voor ons te bakken deden zij nu niet mee ( een taartje bestellen en laten bezorgen telt niet, eigenhandig bakken is de opdracht).

En de eer is nu aan Stephan en Marcella om ( doe maar samen) een taart te bakken of zo je wilt op te laten stijven in de koelkast( kwarktaart, mmm)

 

Arme Tess ( en Yvonne)

 

Voor Max was het alleen kleren uit, op de weegschaal en even meten. De slimmerds en valsspelers hadden afgelopen zondag snel een rolmaatje gepakt en hem vlug even gemeten. Opa kwam zelfs met  zijn meetsensor aan. Hoe vals kan je spelen! En dan toch met zo'n tegenvallend resultaat. Hahahahahaha!

Maar voor Tess was er behalve de weegschaal en de meetlat ook nog een verrassing, een tweede inenting.

 

Wij kennen Tess al een klein beetje. Ze is een heel ander kindje dan Max. Als ze niet lacht, want dat doet ze meteen als je haar vriendelijk bejegent, dan kijkt ze je bedenkelijk aan. Wat ga jij doen? Laat je me lachen of moet ik gaan huilen?

  Als je haar luid toespreekt, begint haar lipje te trillen en als je je stemgeluid niet aanpast zet ze het zielig op een huilen. Lees even terug hoe Max zijn zusje aan het lachen probeerde te maken door keihard een neplach te forceren, zo van HAHAHAHAHA. Het had geen succes;  brullen!

Kon je met Max al wilde spelletjes doen op jonge leeftijd, ik zie het bij dit gevoelige meisje niet gebeuren.

Vandaag werd haar mama ook  weer op de proef gesteld, want ik weet zeker ( ik was er niet bij, hoor) dat toen Tess al op voorhand begon te huilen, dat mama's ogen vochtig werden. Met de injectienaald in zicht zette Tess het huilen al in, nog voor de punt haar huid bereikt had.  Gelukkig was daar papa Ralph om zijn beide meisjes te steunen.