Groot

Stel, je bent ruim 14 maanden, je loopt al ruim een maand los en dat betekent dat je dus al behoorlijk GROOT bent. Maar je weet, je bent er nog niet. Je eet dan wel dezelfde groene, zure, keiharde appels als je oma en als zij een eitje snoept ( nee, geen paasei, daar doet mijn oma niet aan, maar zo'n grote witte) dan doe je gewoon stoer mee. Het was eerst even wennen, toegegeven, maar oma eet het ook, dus waarom jij dan niet? Boterhammen prikken met een vorkje kan je wel, maar kom op, zeg! Echte grote jongens eten een 12 uurtje gewoon met beide blote handen, hoor. En je denkt toch niet dat ik met mijn nieuwe kiezen nog een gepureerde hap ga wegwerken terwijl iedereen aan de friet zit. Ik kan ook kauwen, hoor.

En elke week even naar de dierentuin, dat is gewoon ook iets voor de grote jongens, want dat lukt je alleen als je je middagdut niet meer nodig hebt. Nou ja, het is wel afzien, maar grote jongens laten dat niet merken ,he. Kwestie van gewoon door blijven lopen, dan is je slaap zo over.

Haha, ook zoiets. Je ouders nemen een buggy voor je mee, maar wat een onzin, zeg. Wie gaat daar nou nog in zitten als je al 14 bent? Dan ben je echt nog een ukkie en een mietje, hoor. En je laat je niet kisten, want die overbodige kar duw je gewoon zelf de hele zoo  wel door. En dan zie je ze zitten, die  "baby's " in andere buggy's. Die geef je dan even een zetje om te laten zien dat jij zo'n wagentje niet meer nodig hebt. Ha!  Schrikken ze zich rot. En die papa's en mama's ook trouwens.

En je ziet, ik ben voor niks en niemand bang. Geen krokodil die mij klein krijgt, want dat was ik vroeger, maar nu ben ik al groot, nou ja, groter dan eerst. Kijk, het is dat mijn vader geen last van kouwe oren had, maar zeg nou zelf, je ziet toch geen enkel verschil.

Ja, je bent 14 maanden oud, op weg naar 15 en als je goed oplet hoe de "grotere" mensen alles doen, dan kan je het binnen no time ook. De telefoon; een makkie. Het is dat ik nog niet veel kan zeggen , anders zou ik je opbellen, maar hee, wie doet dat eigenlijk nog? Dus druk ik ook maar wat op knopjes; je ziet de leukste dingen gebeuren. 

Ook zoiets , mijn moeder loopt met een brommend apparaat door de kamer die alles opeet wat er ligt; mijn rijstewafel, mijn koekjes, noem maar op. Dat snap ik nog wel, hij moet ten slotte ook eten, want zodra hij geen honger meer heeft houdt hij op met grommen. Maar waarom dat ding met een wiel en twee handvaten niks lust snap ik niet. Mijn moeder blijft het proberen, maar eten, ho maar.  Dat doe ik dus ook af en toe na. Rollen en zelf niet eten.

Verder trek ik de gordijnen zelf dicht, lees al mijn boeken, maak muziek, zwem op mijn buik in bad ( wie heeft er zwemles nodig?), pak zelf schone sokken,  gooi mijn volle luiers in de emmer, gooi alle rommel in die leuke prullenbak met grote mond,  herschik de spullen in de keukenkastjes, oefen mijn dansmoves, en wat al niet meer. Tja, ik word groot!  Wat zeg ik, ik ben het!  Wordt vervolgd.