Na een drukke dag, (met veel heen-en-weer gefiets van sportveld naar sponsorloop en dansschool), staat daar een dikke tournedos met friet op tafel, klaargemaakt door mijn lieve man Peter. Dus met extra veel liefde in de biefstuk, zou je kunnen zeggen, zodat de koe na zijn dood nog tot zijn recht komt. Sorry vegans...

Daarna rijden we richting Voorthuizen om op tijd te zijn voor de registratie. De eerste file kondigt zich op deze vrijdag voor de vakantie al aan, maar is snel opgelost en we kunnen zonder problemen doorrijden.  De registratie verloopt vlot, mede door mijn voordringen in de rij om me aan te sluiten bij mijn coach Richard. 

We overnachten weer in hetzelfde hotel als de voorgaande jaren van het NK, een prachtig hotel midden in het bos in Garderen. Gekozen vanwege zijn badkamer met grote spiegel en goed licht. Hoe bizar wil je het hebben, maar ik heb dat nodig om me goed op te kunnen maken. Goed? Okee, hierover straks meer.

Ik heb het al weken koud en in de hotelkamer is het heel koud als we binnen stappen. Ik weet niet of ze in de wintermaanden gasten ontvangen, want een verwarming was er niet. Althans niet te vinden om wat hoger te zetten voor deze koukleum. Wat doe je dan? Net als wat ik thuis ook deed, gewoon wat lagen kleding over elkaar heen. Die nacht slaap ik gelukkig prima, zodat ik niet met wallen onder mijn ogen uit bed stap.

Ik kan alles op deze wedstrijddag op mijn gemakje doen, want ik ben pas aan het einde van de dag aan de beurt. Geen wekker nodig dus...

Maar om 7.17 uur krijg ik een app van Richard: "Wakker worden vrouwke".

Waarop ik om 8.06 uur antwoord: "Hoezo? Gaan we bootcampen?".

Richard:" Shape update. Maar je mag burpees doen."

Dat laatste neem ik niet serieus natuurlijk, maar na even uitrekken loop ik naar die grote spiegel om wat foto's te maken en door te sturen. De laatste met mijn witte lijf, want daarna gaat ziet hij mij bruin gespoten zien, alsof ik drie weken in de zon heb liggen bakken.

Na het ontbijt ga ik mijn haar doen en me opmaken. De make up lukt goed, maar de wimpers( nieuwe) zijn een drama. Of het ligt aan de bijgeleverde lijm, dat kan ook. Voor een laatste make up-check app ik naar mijn dochter in Griekenland voor advies. En ja, ze heeft nog wat tips voor me die ik meteen toepas. Ze heeft gelijk, het is beter zo.

Ik eet wat, Peter en ik doden de tijd met een kaartspel en dan is het tijd om naar de wedstrijdlocatie te gaan voor de tanning. Ik word prachtig bruin gespoten, maar ik maak hier weer een foutje. Normaal gesproken vraag ik altijd een licht waasje over mijn gezicht, zodat het niet te licht afsteek met het vakantiebruin op mijn lijf, maar dit keer dacht ik dat mijn gezicht al gekleurd genoeg was. Oordeel straks zelf, maar ik vind het verschil te groot. En weer loop ik te klunzen met een weerbarstige wimper die telkens dreigt los te raken. Nog zo'n fout die ik volgende keer niet meer moet maken. Een marathonloper loopt ook geen wedstrijd op nieuwe schoenen. Dus vandaar dat ik, nu ik dit stukje zit te typen, met kunstwimpers zit waarmee ik nu al een paar dagen oefen om ze volgende keer feilloos vast te plakken. 

Als de tanning niet meer plakt kan ik me weer aankleden en vertrekken we weer naar ons hotel om de rest van de middag relaxed door te brengen. De wedstrijd loopt al een uur uit, dus haasten is er niet bij die middag. Maar na het volgende appcontact met Richard, die op de wedstrijdlocatie aanwezig is, meldt hij dat het beter is om toch maar vast die kant op te gaan, omdat het programma weer is ingelopen. 

Het is inmiddels gaan regenen en onderweg plenst het keihard. Oh, help mijn tanning! Hoe moet dat als ik straks uit de auto stap en we nog een stukje moeten lopen naar de ingang. Maar gelukkig kan Peter mij voor de deur afzetten en kan ik snel naar binnen rennen zonder een druppel regen te vangen op mijn pasgebruinde lijf. 

Ik kan backstage nog een plekje bemachtigen waar ik mijn matje kan uitrollen en mijn territorium voor de rest van de middag kan uitzetten. Dat er regelmatig Duitse atleten bijna hun nek breken over mijn uitgestrekte benen is wel vervelend, maar even later zijn die klaar met hun wedstrijd en breken zij de boel op.  Dan heb ik weer tijd om wat om mij heen te kijken en af en toe een praatje met die of gene te maken, waaronder mijn rivale in de line up van later die dag. 

De tijd verstrijkt en opeens is het moment bijna daar dat we het podium op moeten. Richard wenkt me om eerst nog wat shine aan te brengen en even later om me op te warmen en de spieren een beetje op te pompen middels wat oefeningetjes met een elastiek. Zo koud als ik het de afgelopen tijd had, zo heerlijk warm is het backstage. De thermometer geeft 25 graden aan, heerlijk passend bij mijn kleurtje. Dus opgewarmd ben ik zo; de spieren opgepompt? Nou niet echt, hoor. Met Peter neem ik samen mijn poses door en ik heb   me voorgenomen om ze goed te onthouden voor het podiummoment van straks. Daarna verdwijnt Peter snel naar de zaal om een goed plekje te bemachtigen voor de beste fotomomenten. En dan... mogen we op. Met zijn drietjes!

Ik baal er altijd van als ik als eerste op moet en dat is nu weer het geval. Rustig lopen! Rustig lopen! Niet rennend over het podium, stap voor stap op je hoge hakjes, houd ik mezelf voor. De quarterturns gaan goed; ik kan op het grote scherm mijn backpose zien en dat helpt om mijn schouders op één lijn te krijgen. Ik merk wel dat ik sta te trillen op mijn benen, terwijl ik van tevoren geen enkel nerveus moment gehad heb. Wat heel hinderlijk is dat ik niemand in de zaal zie, geen enkel jurylid vlak voor ons kan zien, en dat omdat er een fel licht op ons gericht staat. Ik sta de hele tijd in een zwart gat te kijken en heb het gevoel of ik half blind ben en een beetje gedesoriënteerd raak. Ik vergeet ook gewoon weer wat ik niet moest vergeten. Ik sla tijdens mijn T-walk een pose over, zet mijn hand niet goed, draai niet voldoende in, heb niet gegroet en groet niet eens af. Ik heb het idee dat ik een krampachtige lach op mijn gezicht heb, omdat ik niemand kan toelachen. Maar dan is het eindelijk gedaan. Ik word tweede en ben er tevreden mee. Wederom de oudste dame van de wedstrijd ( 65 jaar) in een 50+ klasse. Maar wat was het weer heerlijk om te doen!