Legemandsyndroom

In oktober kwamen ze samen aan vanuit Zakynthos, Griekenland, Anouk en haar hondenkind Pita. En nu , drie maanden later, zijn ze vertrokken naar Zakynthos, Griekenland. Alex was een paar dagen eerder al naar Nederland gekomen, om de beide dames te vergezellen op de terugreis. Een veel ingewikkeldere reis dan de directe heenreis naar Nederland. 

Ditmaal zou Schiphol de vertrekbasis zijn, wat met een inmiddels uit haar kluiten gegroeide pup in een kennel veel lastiger zou worden dan vanaf de kleine luchthaven van Zakynthos. De reis naar Schiphol, midden in de nacht, verliep goed. De vlucht naar Athene verliep goed, de reis met de auto naar de ferry verliep goed. Daar was het even heel spannend of deze zou varen in verband met het stormachtige weer, maar gelukkig verliep dit ook goed. Na een lange autorit bereikten ze eindelijk hun nieuwe appartement. 

En hier zit ik, thuis, heel blij dat ze goed zijn aangekomen en blij dat ze uiteindelijk in een mooi appartement gaan wonen, maar met een leeg gevoel. Net zo leeg als de mand die nog in de huiskamer staat. De mand met de nu oerlelijke knuffel, die we na vele amputaties ( de hoorn, want dit was een eenhoorn, de staart en de oren en uiteindelijk ook een niet meer te redden oog) het dikke paard zijn gaan noemen. Het dikke paard, de liefste knuffel en sparringpartner van Pita, heeft vele operaties met bijbehorende hechtingen moeten doorstaan. Het ligt hier nu bij te komen in de grote mand(ook voor Pita op de groei gekocht).

Pita, die we al schattig vonden als klein puppietje toen we haar voor het eerst op Zakynthos zagen, en heel leuk en lief vonden toen ze als pup hier kwam, en zelfs toen ze  zich als een ondeugende en uitdagende puber begon te gedragen bleven we haar lief vinden.  Zo lief dat ik haar nu ontzettend mis, nu ze amper een dag weg is.

 

Ik mis haar enthousiasme, want telkens als ze me zag, zelfs als ik maar even boven was geweest en weer beneden kwam werd ik begroet alsof ze me in geen tijden gezien had. Het getrippel op het laminaat mis ik, de wandelingen in het natuurgebied mis ik, de lieve bruine ogen die je zo begripvol konden aankijken mis ik, de voorgewende waakzaamheid mis ik( stoer blaffen naar de vuilnismannen), het superbraaf luisteren naar commando's mis ik, (okee, soms alleen als het haar uitkwam). 

Ik weet niet wanneer ik haar weer zal zien en weet niet of ze ons dan nog zal herkennen. Feit is wel dat ze het daar terug op Zakynthos heerlijk gaat vinden. Zwemmen in de sloot wordt zwemmen in de zee. Spelen met Sammie wordt spelen met Roxy. Rennen door onze woonkamer wordt rennen door het hele appartement. Eten van de straat wordt nog meer eten van de straat. IJs eten van de straat wordt ijs eten uit het vriesvak. Maar allemaal even leuk.

Lieve Pita ( Giros), tot ziens meisje!