On the rocks

Kinderen zijn zo leuk vanwege, onder andere, het feit dat je je zo kunt verbazen over wat ze al kunnen en weten.

Dat ik me nog steeds kan verbazen verbaast mijzelf weleens, omdat ik al zo lang tussen kleine kinderen vertoef en ik dus al zoveel heb meegemaakt. Dat ik vanuit mijn professie eigenlijk altijd vooruit moet lopen op de ontwikkeling en daardoor nogal eens ongeduldig kan raken waarom hij of zij het na zoveel keer voordoen en uitleggen nog niet oppikt. En ja, ik weet dat elk kind pas iets opneemt als de tijd daar rijp voor is, maar soms wil je de tijd versnellen ( wat nooit lukt, haha) Maar dat is beroepsmatig; je hebt altijd de hete adem van je baas, zijn baas en de opperbazen in je nek, en dat is soms te heet. 

Als je , zoals ik, oppast op je kleinzoon hoeft dat allemaal niet. Ik volg gewoon, ik observeer en sluit aan, ik luister en vertel, ik geef en ik neem. En dat is zo relaxed.

 

Even over dat nemen.

Dat gaat eigenlijk over het geven van Max. Heb je je schoenen uitgetrokken en ze weggezet, tien tegen een dat Max even later  je schoenen komt brengen en op zijn manier duidelijk maakt dat ze aan je voeten horen. Staan er glazen op tafel, gevuld met wat dan ook, Max houdt je in de gaten en zorgt er wel voor dat je af en toe wat drinkt, want hij reikt iedereen zijn glas aan als hij de kans krijgt. Zijn boterham geeft hij graag af aan zijn konijnenknuffel met de smoes dat die ook moet eten , wil hij groot worden. Te koude en druipende ijsjes? Geeft hij ook graag door, want van vieze handen moet hij niets hebben. 

De stenenman

Had ik al eerder geschreven over de fascinatie van kleine kinderen voor stenen? Mijn zoon had dat vroeger en zijn neefje ook. Jaszakken vol liep hij mee te sjouwen .Hele verzamelingen die wij dagen later gewoon in de brandpoort mieterden.  Maar misschien is het iets voor jongetjes, ik zal het eens uitzoeken.

Max heeft ook een fascinatie voor stenen. Maar of dat ingegeven is doordat onze tuin er vol mee ligt of dat dat al latent aanwezig was, ik zal dat ook eens uitzoeken.  Maar goed, een grote belangstelling voor stenen. Maar niet zo maar een paar stenen, nee , hij zoekt de mooiste uit. En die zijn voor speciale mensen, zoals zijn papa, zijn mama en hoe kan het anders als je nog zo klein bent : hijzelf. 

Afgelopen vrijdag zocht hij weer drie mooie stenen uit, voor de welbekende drie personen. Een steen is een steen,  denk je als volwassene, wanneer je een tuin vol kiezels ziet, ja toch? Dus om zijn cadeau aan zijn ouders een beetje leuk te maken schreef ik op de stenen, voor papa, voor mama en op zijn steen Max.  Wat maakt het uit, dacht ik, hij weet later toch niet meer wat voor wie is. maar goed. 

Nou dat lag toch even anders.

Na thuiskomst in zijn eigen huis, na zijn boterham, na zijn middagdut wist hij nog haarfijn  te vertellen welke steen voor papa, voor mama en van hem was. De volgende dag ook nog, trouwens. 

Kijk daar verbaas ik me dan over en ik vind het leuk ook. Net zoals bij zijn tekening hij nog dagen later kan vertellen wie welke kras op het papier voorstelt. Denken jullie nou maar niet te licht over het brein van een peutertje, want daar gaat zoveel meer in om dan wij volwassenen kunnen vermoeden.