De waarde van je coach

Iedereen die met mensen werkt heeft tijd nodig om de klant, leerling, pupil, atleet, patiënt een beetje te leren kennen om tot goede resultaten te komen. En die kennismakingstijd kan variëren. Zo heeft een psycholoog meer tijd nodig dan een schoonheidsspecialiste, een leraar meer dan een autoverkoper. En een coach meer dan een stylist. 

Ik ga het niet hebben over de psycholoog, de schoonheidsspecialiste, de leraar of de stylist en zeker niet over de autoverkoper. Ik ga het hebben over de coach, die eigenlijk psycholoog, leraar, stylist, en diëtist tegelijk is. Mijn coach. En eigenlijk is mijn coach nog veel meer, maar dat kan hij zelf beter invullen, vermoed ik. Mijn coach heet Richard Bell, ja van de Bell Academy en van Bell-Coaching.com

Ik wil even een paar jaar terug gaan in de tijd. Naar het jaar 2019, het jaar waarin Richard mijn coach werd en mij begeleidde met trainingsschema's en mij leerde dat een voorbereiding op een bodybuildingwedstrijd ook op een ontspannen manier kan. Dat het niet nodig is om je vol te proppen met supplementen, liters water naar binnen te slurpen, en dozen vol eieren te eten als enige manier om tot een goed resultaat te komen. Ik weet, er leiden meerdere wegen naar Rome, maar deze route beviel mij heel goed. Het jaar 2019 was een goed jaar voor mij wat wedstrijdresultaten betreft. Daar heb ik zelf veel voor gedaan, mijn echtgenoot heel veel en daarnaast had ik Richard. Als alles voorspoedig verloopt heeft een coach een gemakkelijke rol. Hij stuurt wat bij, of niet.

Maar toen kwam 2020. We weten allemaal wat dat jaar voor iedereen betekent heeft. Voor de mensen werkzaam in de fitnessbranche was het, net als voor zo velen ,een dramatisch jaar. Sportscholen sloten hun deuren en veel coaches raakten hun klanten kwijt. Maar als je een creatieve coach hebt dan bedenkt hij voor jou een aangepast trainingsschema waarmee je thuis aan de slag kunt. En dat deed Richard. We hielden contact en ik trainde door. Thuis, op mijn zolderkamertje, wat er steeds meer als een mini-gym uit ging zien. Richard paste de oefeningen steeds meer aan. Tot in oktober het slechte nieuws kwam dat ik ziek was. Een tijdje deed ik of mijn neus bloedde en trainde ik gedreven voort onder zijn begeleiding. Tot ik in december geopereerd moest worden en de training helemaal stil kwam te liggen. Maar het contact met Richard bleef. Niet meer wekelijks, maar toch wel heel regelmatig. Het feit dat mijn coach mij niet was vergeten op het moment dat ik even niet meer actief was heeft heel veel voor mij betekend, en daar ben ik hem heel dankbaar voor. In goede tijden én in slechte tijden er voor je atleten zijn laat de waarde van een coach zien. In 2021 vatte ik het plan op om me toch te gaan voorbereiden op het NK van dat jaar. Ik mocht van de artsen eindelijk weer wat gewicht gaan versjouwen en al was het achteraf een krankzinnig idee, Richard steunde mij hierin en begeleidde mij tijdens de voorbereiding. Uiteindelijk ging het weer niet door vanwege de welbekende reden. Doorbouwen dan maar, was zijn advies. En dat deed ik. Onder zijn begeleiding trainde ik in eenzaamheid op mijn zolderkamertje door en de wekelijkse gesprekjes motiveerden mij om door te blijven gaan, omdat er toch ooit weer een NK zou komen. Dit jaar was het zover. Het leverde mij een mooie 2e plaats op. Doorgaan voor het WK in Italië? Waarom niet, zei mijn man. Waarom niet, zei ook Richard. Ik was helemaal verheugd toen hij zei dat hij er bij zou zijn. Uiteindelijk werd hij ziek en moest zijn reis annuleren, maar hij loodste me op de wedstrijddag door de hete uren heen. Een derde plaats voor de oudste dame van het toernooi. Na alles wat er gebeurd was toch een mooi resultaat. En daar heeft mijn coach aan bijgedragen, dank je wel, Richard!

 

Ik heb ook weleens gedacht, kan ik het niet gewoon zelf? Wat voegt een coach nou eigenlijk toe? Zo moeilijk is het toch niet? Trainen moet ik toch zelf doen, eten ook ( meer of minder). Gaandeweg heb ik bijgeleerd, maar de kennis, het objectieve oog en de steun van mijn coach zijn onmisbaar gebleken. 

Ik word volgende maand 65 jaar. Is het leuk voor een coach om een 65jarige atlete te coachen? Ik stel me die vraag af en toe. De progressie gaat zoveel langzamer dan bij jonge atleten. Het is voor mij al zo frustrerend, hoe moet dat dan voor een coach zijn? Wat is er voor eer te behalen als je iemand moet begeleiden die vecht tegen het verval? Trainen zal ik blijven doen, over een volgende wedstrijd zal ik nog diep moeten nadenken.....en overleggen met mijn coach.

Wordt vervolgd.