Pensionada

Pensioen, dan denk je aan verouderen, aan op e-bikes fietsende stellen, aan tuinieren, aan vrijwilligerswerk, aan zeeën van tijd, aan pottenbakcursussen. Ik wel, tenminste, en dan krijg ik de kriebels. Heb ik er wel goed aan gedaan om mijn baan voortijdig op te zeggen en van mijn gespaarde pensioencenten te gaan leven? Geen drukke kleuterklas meer te begroeten, geen ouders gerust te stellen en te zeggen dat het wel goed gaat komen met hun kindje, geen collega's meer om tegenaan te mopperen, geen vertrouwd lokaal meer, geen vertrouwd gebouw meer( waarvan ik na al die jaren elk hoekje en gaatje ken), geen kinderen van kinderen meer in mijn klas( lijken ze op papa of mama?)

Een groot deel van mijn leven was de school mijn tweede thuis, mijn lokaal mijn schip en ik de kapitein. De kapitein die zich niet altijd aan de voorgeschreven koers hield, maar die soms door de kleuters liet bepalen en door de plots veranderde omstandigheden. Zo flexibel als ik in de klas kon zijn, zo stram en onbuigzaam als het op nieuwe dingen aankwam. Een nieuwe methode, een nieuw groepsplan, individuele plannen, rapporten voor de kleuters en de halfjaarlijkse toetsen ( drie stuks in totaal) waaraan we de kleuters onderwierpen. Voor elk kind rolde daar een analyse uit waarin je kon zie aan welke punten ze nog niet voldeden.( God verhoede)

Als oud(-e)-kleuterleidster vond ik dat elk kind het recht had zich in zijn eigen tempo te mogen ontwikkelen en daar kon geen toets of plan iets aan veranderen. Die plannen vond ik trouwens toch altijd een motie van wantrouwen naar de leidster. Net of je niets met ze deed en als je een plan had , ja, dan was je goed bezig.  

Vanaf dat ik mijn carrière startte tot nu heb ik veel ontwikkelingen meegemaakt, allemaal gericht om kleuters sneller te laten leren. De letters en de cijfers, zodat het in groep 3 met taal en rekenen sneller goed zou verlopen. Toevallig heb ik ook nog zo'n 6 jaar in groep 3 voor de klas gestaan en al hadden ze geen benul van welke letter dan ook, de kinderen leerden ook lezen. Het gras groeit niet harder als je eraan trekt  geldt in dit geval zeker. Een baby leert ook niet eerder lopen als je hem op zijn beentjes zet.

Ik kan hier vreselijk over gaan uitweiden natuurlijk, maar het wordt tijd dat ik het ga loslaten. En dat is moeilijk als je zo lang met zoveel plezier gewerkt hebt. Met de leukste leeftijdsgroep van de hele basisschool. Ik ga ze missen, die ukkies met hun spontane uitspraken, hun vrolijkheid, hun aanhankelijkheid en met hun individuele ontwikkelingsgroei. 

Na bijna 45 jaar geef ik het stokje straks over aan een nieuwe bevlogen juf of... meester? Dat zou nog eens leuk zijn!