Het WK en oma

Gestoken in teamkleding en met tassen vol eten en kookgerei reisden we af naar Brno,  Tsjechië .

De reis

In het vliegtuig zaten de coach en ik samen met  een aantal teamgenoten buiten nog een heleboel andere reizigers natuurlijk. Bij het aankondigen van de landing op de luchthaven  wenste de purser iedereen  een prettig verblijf in Tsjechië en  speciaal voor de bodybuilders, heel veel succes! We vielen op.

De autorit van Praag naar Brno verliep minder voorspoedig dan de vliegreis. Meer dan de dubbele tijd  van de vlucht duurde deze rit. Vol wegversmallingen, wegwerkzaamheden en files. Dus als je ons vraagt, heb je wat van de omgeving gezien? Dan zeggen we  ja, we hebben vooral extreem veel vrachtauto's gezien, in filevorm welteverstaan. En die belemmerden nogal het zicht op de prachtige omgeving.

Inchecken in het hotel

Eenmaal aangekomen bij het hotel leek het of zij daar een stiptheidsactie uitvoerden. Het inchecken verliep in een tempo van achteruitdraaiende slowmotion. De donderdag en de vrijdag druppelden de teamgenoten en andere atleten het hotel binnen, samen met anderhalf duizend Chinezen die opeens de hal en de lobby van het hotel vulden.

Zo snel als ze er waren zo snel waren ze de volgende dag weer weg. Op vrijdagmiddag was ons team compleet en konden de foto's gemaakt worden van het Nederlandse team van 14 man, plus onze presidente van de Nederlandse bond, Sandra van de Kamp.

Teammeeting

 En zeg ik  Sandra van de Kamp en je kent haar niet en je ziet foto's van haar, dan denk je leuke , mooie meid. Maar ken je haar een beetje zoals wij haar nu kennen dan denk je SANDRA VAN DE KAMP met hoofdletters . Een dame met een energie waar ze heel Zuid-holland van stroom van zouden kunnen voorzien. En met een nooit verminderd enthousiasme. Zodra ze je in het vizier hebt is het :" Heeeeeeee Willieeeeee!!!", en volgt er een omhelzing alsof we elkaar in geen jaren hebben gezien. ( Vorige week nog bij het uitreiken van de kleding en de info over de wedstrijd, maar dat maakt geen drol uit) Haar blijheid en hartelijkheid hebben zo'n uitwerking op het team gehad dat je vanzelf een tikkie in die flow meegevoerd werd en alles als nog leuker, mooier en geweldiger ging ervaren.

We werden een soort van familie, dat weekend. Een saamhorigheid die iedereen in het team gevoeld moet hebben. De Nederlandse afvaardiging bestond niet uit een groepje bij elkaar geraapte atleten van allerlei leeftijden, maar was een TEAM. En dat door het nooit aflatende enthousiasme van een energiek vrouwtje wat de heleboel bij elkaar hield.

En natuurlijk waren de atleten, en niet te vergeten de aanhang die meekwam met het team, gewoon leuke mensen die het elkaar gunden om er op hun best bij te staan op het podium.

Als  op de vroege ochtend van de wedstrijddag al om half acht het halve team op de stoelen staat te juichen voor onze eerste atleet die het podium op mocht, kan je wel zeggen dat er sprake was van een enorme teamspirit. 

Onze hoffotograaf

Toen Peter de week voor de wedstrijd uit een soort van ballorigheid tot "hoffotograaf" werd gebombardeerd, was het voor hem meteen menens en zorgde dat hij de beste apparatuur bij zich had. Ondanks de hoofdpijn die hij had overgehouden van de slopende autorit heeft hij zich als een echte prof-fotograaf gedragen en van iedere atleet een reeks foto's gemaakt.  Was ik hem kwijt, dan stond hij steevast weer front row met zijn camera in de aanslag om zoveel mogelijk plaatjes te schieten. Bijna 1000 foto's heeft hij geschoten, waarbij ik langer op mijn plaatjes moest wachten dan de anderen uit de groep. 

 

Oh, wil je ook nog weten hoe het mij gegaan is ? 

 

Halverwege de wedstrijddag begon ik aan mijn voorbereiding op mijn podiummoment. Een eerste bruiningslaagje zat er al op. Een tikkeltje vakantiebruin, zullen we maar zeggen, maar voor de felle lampen van het podium moet je gewoon poepiebruin zijn.

Mijn make up had ik gedaan, en al zeg ik het zelf, het zat er mooi op. Nog even appcontact gezocht met mijn MUA in Griekenland voor een laatste controle en wat tips. Een krul in mijn blonde lokken was zo gedaan en dus was het wachten op Peter zodat hij mij kon " aflakken" in de juiste bruine kleur.

Met twee handschoenen van sponsachtig materiaal werd ik ingezeept met een bruine schuimsubstantie.  Een houten schutting bruin beitsen is simpeler; een kast netjes lakken is simpeler, een Mona Lisa schilderen is simpeler. Jezus, wat een ellende was dat. Ik leek wel een panter met de strepen van een tijger en met het jankgezicht van een aangereden lellebel ( met mijn krullen en nepwimpers).

We dachten allebei hetzelfde, de coach en ik: we gaan naar huis!! Maar een seconde later besloten we om bij de spray-tan te smeken om getanned te worden.  Snel sprong ik onder de douche en spoelde de oranje beits eraf om zo snel mogelijk naar de spray-tan te rennen, De tijd begon te dringen. Ik mocht gelijk door ( er is toch een god).

 

Mijn momentje op het podium was zo voorbij. De prijsuitreiking volgde meteen daarna. Een vierde plaats voor mij. En een eremedaille , omdat het zo speciaal was dat ik op mijn zestigste daar stond. Grappig, maar daar paai je mij niet mee. Niet meer. Weet je waar ik blij mee zou zijn geweest? Dat ik na alle inspanningen die gericht waren om mijn benen te verbeteren iets hadden opgeleverd. Helaas.  

 

En toen de afterparty.

Sandra had de dames in het team gevraagd in een leuk jurkje te verschijnen. Dus ik had een leuk jurkje ingepakt met wat leuke schoenen . Even douchen, leuk jurkje aan......wat was dat? Een grote vlek! Die er na schrobben niet uitging. In de prullenbak met "dat leuke jurkje!". En dus stond ik daar weer in de teamkleding waar ik het hele weekend al in rondliep te afterparty-en. Ik had er al helemaal geen zin meer in en was moe, moe en nog eens moe. 

 

Het afscheid van het team heb ik afgeraffeld, waarvoor mijn oprechte spijt. Maar misschien kan ik het snel goed maken wanneer we elkaar weer zien om nog eens na te praten. De volgende ochtend reden we om 4 uur weer richting Praag. Vlogen we weer terug naar Eindhoven en reden we weer terug naar Dordt. 

Bedankt allemaal!!!

Ik kan besluiten door te zeggen dat ik toch wel trots ben dat ik op een WK heb gestaan. Die ervaring neemt niemand me meer af en daar ben ik verschillende mensen heel dankbaar voor. 

Ten eerste Peter, die mij inspireert, motiveert, mij coacht en oppept, mij verzorgt aan de binnenkant en de buitenkant, die deze hele trip geregeld heeft en die de prachtigste foto's heeft gemaakt. Mijn steun en toeverlaat in deze sport; zonder hem zou ik nooit een wedstrijd op wat voor gebied dan ook gedaan hebben.

  Liona Bergmann, die mij aan een kritisch oog heeft onderworpen en mijn voeding nauw in de gaten hield, mij peptalk gaf en de puntjes op de i heeft gezet.

Richard van Putten, die mijn benen onder handen nam in de aanloop naar mijn eerste INBA wedstrijd en ons leerde hoe dit te vervolgen ( maar dan nog steviger).

Claudia Bulsing, voor de mooie op maat gemaakte bikini waarbij mijn lichaam beter tot zijn recht kwam en de prachtige plastic fantastic high heels.

 De steun van mijn familie; het was niet altijd zo gezellig om uit een bakje te eten als er iets leuks georganiseerd werd.

Het begrip van mijn collega's; ik kreeg verlof op een dag dat er geen vrij gegeven kon worden ( onderwijs, weet je wel).

De Ringer Sportplaza, de beste sportschool in de Drechtstreek die er is en die mij alle medewerking verleende en trots is op deze master ( mijn foto prijkt aan de wand).

Lieve Tiffany van de Power Sjop, die mij financieel steunde, dank je wel!

Atletiekvereniging Fortius, waar ik gebruik mag maken van de krachtruimte om te trainen.

En dan al die mensen die mij succes gewenst hebben en onvoorwaardelijk in mij geloven en mij als hun inspiratiebron zien.

Dank je wel!!

Voorlopig gaat dit pronkstukje de kast in.