Goede hulp is waardevol

Het is vrijdag-oppasdag en mijn bff komt langs op het oppasadres. Zo houden we onze spaarzame contactjes toch nog bij. Collega-oma's als we zijn. Wie had dat kunnen bedenken toen we 14 waren en samen alles deelden? 

 

De eerste drie kwartier zijn voor ons en ons geklets over van alles wat ons bezighoudt. Dan wordt Max  wakker en dat is leuk. Hij is eerst een beetje timide, maar hij ondooit al gauw. De collega-oma's ratelen weer verder, maar zijn om beurten een beetje de draad kwijt. Dat heeft niks met beginnende ouderdomsverschijnselen te maken, ben je helemaal mal, maar met de afleidende factor Max.

 Wanneer hij denkt dat het kan verdwijnt hij achter de kerstboom, maar verraadt zichzelf door niet een gewone bal uit de boom te trekken, maar een rinkelende bel. Gesnapt!!  Met een ondeugend, maar charmant lachje op zijn gezicht redt hij zich van een strenge vermaning. Het is zo moeilijk om boos te lijken, want ik kan het hier niet echt om zijn.

Mijn bff vertrekt weer en Max en ik zijn weer samen. Dat betekent eindeloos "paardje rijden" en hem in de gaten houden. Want als ik even niet oplet is hij bezig om de keukenladen opnieuw in te richten. Oké,  bedankt Max!

 

Als ik de was opvouw krijg ik hulp bij het sorteren van het wasgoed en laat hij me zien waar de was in moet: in de wasmand. Dank u!

Bij het uitruimen van de vaatwasser ruimt hij zelfs de vaatwasser zelf uit, d.w.z. de rijdbare mand. Oké,  fijn hoor, zo is het goed.

Max inpecteert terloops in de gang het schilderwerk en doet vast voorbereidend werk in de vorm van het afkrabbelen van loszittende verf. Papa zal hem dankbaar zijn.

En waarschijnlijk vindt Max dat mama de boom niet helemaal stylish genoeg heeft gedecoreerd,  want hij verplaatst regelmatig de bellen en de ballen. Hangen ze nu goed, Max? Vast nog niet allemaal, werk genoeg , deze komende kerstperiode.