Nog tien weken tot aan het NK. 

Het gaat voorspoedig, ik kan niet anders zeggen. Afgelopen maandag ben ik voor het laatst bij de sportfysio geweest. Mijn knieklachten zijn zo goed als verdwenen, ze vormen in ieder geval geen belasting meer tijdens mijn trainingen. Ik kan zelfs hier en daar wat gewicht toevoegen( dumbells en barbell) , terwijl er heel langzaam hier en daar wat gewicht af gaat (mijn lijf). Het is minimaal, maar dat is goed. Mijn coach Richard had vorige week mijn koolhydraten en mijn calorieeën verlaagd en dat gaat nu langzaam effect geven. Voor de komende week verandert er nog niets in mijn "dieet" zolang de daling  van gewicht doorzet. Mijn vetpercentage stond even stil, maar ik ben heel benieuwd wat de meting van overmorgen laat zien.

Mijn registratie is gedaan en ik mag met nummer 79 aantreden in de Bikini Diva's Grandmastersklasse. Je zou ook kunnen zeggen de Bikini Diva's Grannyklasse, maar ja, niet iedere deelneemster in die klasse kan zich grootmoeder noemen. Ik had het leuk gevonden om met nummer 65 het podium op te gaan, maar je kunt het niet kiezen, helaas. Voor zover ik weet staan we met twee dames in deze klasse, maar ik hoop natuurlijk dat er meerdere dames zich inschrijven. Een competitie wordt leuker als de deelname groter is, al gaat de wedstrijd eigenlijk om de verbetering van jezelf. Het gaat voor mij een hele kluif worden als ik naar de foto's van 2019 kijk. Hoe onzeker en ontevreden ik toen was en hoe mooi het er achteraf uitzag. Zo'n mooi gaaf buikje, terwijl ik zo mopperde op dat kreukelige huidje  van mijn buik. 

Ondanks dat de temperatuur het eigenlijk niet toelaat poseer ik zoveel mogelijk in topje, maar wel in legging, om niet gefrustreerd te raken bij de aanblik van die witte benen. En eigenlijk niet eens van de bleekheid, maar van je-weet-wel. Als ik er al over nadenk word ik alweer moedeloos. Ik denk dat dit nu echt de laatste keer moet zijn dat ik het erover ga hebben. Het probleem zit aan de achterkant en de achterkant zie ik alleen als ik mijn kop omdraai naar de spiegel ( iets waar ik nogal stijf in ben, dus moeilijk uitvoerbaar en beter niet meer doen dus) of wanneer ik mijn achterkant film of fotografeer( voor die vreselijke shape updates die naar je coach moeten).

En ik weet niet of er dames zijn die dit ook doen, maar de rottigste foto's/ filmpjes krijgt hij dus nooit te zien. Niet verklappen, hoor.

Ik hoop altijd dat het er nog een keer beter uit zal zien in de aanloop naar de wedstrijd toe, dus die verbeterde versie komt ooit nog wel eens zijn kant op als ik bijna klaar ben, denk ik dan.  Ben ik moeilijk te coachen op deze manier? Ja, ik denk het eigenlijk wel. Ik ben eigenwijs én onzeker, een slechtere combi kan er niet zijn, denk ik.

Ik vind het dan ook fantastisch dat mijn beide coaches ( mijn man Peter en mijn online coach Richard) zoveel tijd in mij steken en mij nog serieus nemen na al mijn gezeur en heen en weer geslinger in het nemen van beslissingen.   Ik vind ze beide goud waard, maar uiteindelijk ben je het toch zelf die het allemaal moet doen. Mede-atleten weten waar ik het over heb. Maar terugkrabbelen kan niet meer; ik ben ingeschreven en voor mij is dat de stok achter de deur. Hier hoef ik me in ieder geval niet meer over op te winden.

Ik zit nu alleen te twijfelen of ik mee moet in de wenkbrauwstroom waar iedere vrouw tegenwoordig in meegesleurd wordt.  Ik ga niet meer naar een nagelstyliste vanwege de broze nagels die je eraan over houdt. Ik ga niet meer naar zo'n wimperkunstenaar, omdat je er eerst als Hildegard Knef( de eerste vrouw ooit met wimpers als zonneschermen) bijloopt en vervolgens na uitvallen van je wimpers gaten over houdt die met geen enkele mascara meer op te vullen zijn. Ik heb gelukkig lang haar van mezelf, dus daar hoef ik niet veel aan te doen. En de D-cup ,die kennelijk vereist is tegenwoordig,  zit vast in mijn bikinitopje, want de cutfase is een genadeslag voor je borsten, zeker als je het in het dagelijks leven slechts met een A-cup moet doen.

Maar ik ben bang dat als ik mijn wenkbrauwen voor het leven laat vastzetten ik er misschien als een ander mens ga uitzien. Weer zo'n dilemma.... Okee, ik stop. 

Wordt vervolgd.