Ik vond dat het weer eens tijd werd om mij sociaal op te stellen en mezelf richting Cor en Sjaan te begeven.  Het voelde altijd als een soort verplichting om bij tante Sjaan langs te gaan, maar ik vond dat ik mijn eigen weerstand moest overwinnen  en ze af en toe toch een bezoekje moest brengen. Sjaan en Cor waren al op leeftijd en vanwege de coronacrisis kwamen ze de deur helemaal niet meer uit. Zelfs de kringloopwinkel konden ze niet meer bezoeken. Als ik  na een bezoekje aan hen de deur uitstapte vroeg ik me altijd af wat mijn bijdrage geweest was. Tante Sjaan ratelde altijd aan één stuk door, alsof ze de hele week haar mond had moeten houden en alles in een keer aan mij kwijt moest. Zo ging het telkens en zelfs als ik weer afscheid nam had ik het idee dat ze me graag weer de deur uit wilde hebben, want al kwebbelend duwde ze me voor zich uit naar de deur waar ik haar nog hoorde doorratelen als de deur al gesloten was. Maar dit schoof ik even terzijde en met wat voorjaarsbolletjes in vrolijk folie belde ik aan.

Ik hoorde door de deur geschuifel en gemompel, maar ik kon toch nog verstaan wat ze zei. "Godver, Cor, zal je net zien!" Ik hoorde Cor niet antwoorden, precies wat we van Cor gewend waren. "Halloooooooooo!!! Wat leuk! Kom binnen. Meid , wat hebben we jou lang niet gezien, zeg! Doe je gelijk je schoenen even uit, ik heb net gestofzuigd. Oh, wat een leuke bloemetjes! Wat lief, had je toch niet hoeven doen, meid. Nou, kom binnen. Ik heb wel visite, maar dat maakt niks uit,, hoor,  hoe meer zielen, hoe meer vreugd!"en ik dacht dat ik ze hoorde zeggen, hoe meer koffie ik moet gaan zetten., maar dat kan ik ook alleen maar gedacht hebben. Ik nam plaats op de bank en ontdekte dat ik een gaatje in mijn sok had. "Ik ben zo blij dat jij er bent, kan ik eindelijk weer eens een gewoon gesprek voeren. Even wachten, hoor, ik ben zo terug. Ga lekker zitten, meid. Alles goed met je? Ik kom zo , hoor." en weg was tante Sjaan. Ik hoorde haar zuchten toen ze naar de keuken liep. "Ga jij nou maar lekker naar de kamer!" hoorde ik tante Sjaan vanuit de keuken zeggen. Het was niet tegen Cor, maar tegen tante Mira, de zus van Sjaan, die de visite bleek te zijn. Tante Sjaan duwde Mira de kamer in en ik zag het gezicht van Sjaan in allerlei mimieken naar mij seinen. Omdat ik niet direct door had dat ze het tegen mij had deed Sjaan er nog een schepje bovenop door achter de rug van Mira nog wat handgebaren te maken. Ik vermoed dat ik met open mond naar tante Sjaan zat te kijken, want Sjaan herhaalde de mimiek en het handgebaar nog eens  waarna ik eindelijk begreep dat ze wilde zeggen dat Mira de kluts kwijt was. "Nee Mier, niet op de bank gaan zitten, want daar zit al iemand, hè. En we moeten afstand houden, weet je nog wel? We hebben corona, dat weet je toch nog wel?" Ik schrok van tante Sjaan en vroeg of ze echt corona hadden. Wat deed ik hier dan in hemelsnaam? "Nee, we hebben het niet, maar we hebben corona in het land. Dat hoef ik jou toch zeker niet te vertellen, zeg. Kijk Mier hier, die vergeet nog weleens wat, hè Mier? Maar dat geeft niks, hoor meid, dat overkomt de beste, hoor. Ga nou maar lekker in Cor z'n stoel zitten, want die zit nou toch op zijn hometrainer te trainen. Wou je nou melk in je koffie of niet?" Tante Mira ging zitten en vroeg of Sjaak zo ook kwam. "Kijk , dat bedoel ik nou, hè" zei tante Sjaan tegen mij.  "Doe maar geen melk, maar wel twee klontjes suiker, Cor, alsjeblieft." "Ik word hier zo moe van, hè."mompelde tante Sjaan en ze schuifelde terug naar de keuken om de suiker te pakken. Arme tante Sjaan, ze had het al zo zwaar.