Oma en het WK

Deze week is een andere dan de voorgaande weken voor Max.

Ten eerste is mama er op de dag dat tantie Anouk oppast,  Aaa, zoals Max haar noemt, en dat heeft te maken met het vertrek van tantie naar Griekenland. Zij is haar grote liefde nagereisd en samen hebben ze het nu heel gezellig daar. Dus de dinsdagen zullen nu heel anders zijn voor Max. Zijn andere oma gaat dan voor hem zorgen en hij mag spelen met de hond en af en toe met zijn nichtje.

 

Lakken en pakken

Om een beginnetje te maken al op vrijdag, deze week. En dat heeft te maken dat deze oma dan ligt te relaxen in Brno, Tsjechië. Donderdagochtend vliegen we naar Praag, om van daaruit met de auto naar Brno te rijden. De vlucht zal minder tijd in beslag nemen dan de autorit, maar dan zien we onderweg ook nog eens wat. Goed uit de raampjes kijken, want de rest van de tijd zitten we in een hotel. Vrijdag is relax-dag, wat inhoudt dat ik dan ook echt ontspan en er geen " city-sightseeing " op na ga houden. 

Moment van tikken is woensdag en ik heb net mijn nagels gedaan. Zelf, ja. Het kon niet anders, want de styliste die zich vorige keer over mijn nagels boog was van de trap gekukeld en haar arm zodanig gebroken dat er geopereerd moest worden, niets meer kon uitvoeren laat staan dat er een nagel te stylen viel. Dan maar zelf de schilder uithangen, de beunhaas, ja, die schilder die er geen hout van kan. Maar ja tussen jury en het podium zit een zodanige afstand dat ze wel over bionische ogen moeten beschikken willen ze mijn lakmankementen kunnen zien.

En aangezien mijn MUA (make up artist) giros en souvlaki eet en paardrijdt en zwemt in Griekse wateren moet ik mijn make up ook zelf doen.

IAMOMUA

Oftewel: I am my own make up artist

Gisteren dus even een proef-make upje gedaan. Nou ik kan je wel zeggen dat je daar best een opleiding voor nodig hebt .Zoals op de foto gaat het dus niet worden zaterdag, maar wat ik al zei, er zit een afstand tussen de jury en het podium en een kniesoor die zeurt over een wenkbrauw of wimper die niet zo perfect is.  

Nou denken jullie dat ik de afgelopen weken gewoon ook uit mijn neus heb zitten eten met het idee dat de jury toch op enige afstand van het podium zit en dus toch niet zal zien hoe je er nu eigenlijk fysiek bij staat. Maar dat is niet waar!

Niet piepen!

Ik heb heel gedisciplineerd gegeten en getraind en ik heb de fysio verruild voor mijn aan-huis-sportmasseur. En denk maar niet dat dat een stuk relaxter was. De massages en cuppings van Richard waren soms niet prettig, de dryneedling was te doen, maar mijn aan-huis-sportmasseur Peter ging voor de ultieme behandeling; de behandeling van niet-zeuren-niet-piepen-je-wilt-toch-resultaten-zien-dus-doorbijten. Ken je die? Nee, dat dacht ik al. Volgens mij past hij deze alleen bij mij toe. Masseren, duwen, cuppen, porren, duwen, borstelen en inpakken. Maar ik moet zeggen, er komen wat lijnen in mijn benen. En de aanpak van mijn rug was ook heilzaam.

Sponsor

Zowat alles is nu geregeld. Mijn koffer bijna gepakt. De reis geboekt, het hotel besproken, en ingeschreven in weet ik weel hoeveel leeftijdsklassen. Zeker is dat ik in een 45+ line up met vijf dames van kaliber sta, dus een prijs zal er niet inzitten deze keer, maar dat is niet erg, het meedoen aan een Wereldkampioenschap is op zich al geweldig, zeker als je al ruim 60 jaar oud bent. En dat ik zelfs spontaan een sponsorbedrag van de Power Sjop ( voor al je sportapparatuur) mocht ontvangen vond ik een enorme stimulans om er mijn stinkende best te gaan doen.

Ik ga er zoveel mogelijk van genieten en probeer zonder zorgen het kampioenschap te beleven. Wordt nog vervolgd!