Stoere meid

 Ik ben het niet,

Heel lang geleden , toen de kinderen nog klein waren, besloten we om te gaan behangen. En om een of andere reden moest het metalen stapelbed uit elkaar. Het zat stevig vast, maar met wat wrikken zou het uit elkaar moeten gaan. Dat deed het ook, maar het schoot ook weer terug met het gevolg dat ik met mijn wijsvinger tussen het metaal klem kwam te zitten. Ik werd snel bevrijd, maar mijn wijsvinger zag er anders uit dan daarvoor en het begon raar te suizen in mijn oren. Dit is meestal het teken dat ik flauw ga vallen. En toen kwam de pijn en daarna de ontreddering. " Ohhh, ik moet gehecht worden!" riep ik.  "Laat eens kijken", zei de aanwezige, maar niet bevoegde "dokter" Peter.  "Het valt wel mee, ik doe er wel een verbandje om", zei mijn nuchtere echtgenoot. Ik vertrouwde op zijn deskundigheid en terwijl hij in de verbanddoos een verbandrolletje  vond wat ver over de datum was , maar toch maar dienst moest doen, begon mijn vinger flink te kloppen. En om de bloeding enigszins te verminderen hield ik mijn vinger in de lucht, alsof ik in de klas zat en het juiste antwoord wist. Het metaal van de buis van het bed was zo scherp dat het mijn nagel doorgesneden had. Maar met een stevig verband eromheen zag je er niks meer van. Mijn taak zat ervoor die dag op, dat was duidelijk.

 

 Zij is het wel !

Ik moest er weer aan denken toen we een paar weken geleden met Tess naar het ziekenhuis reden. Tess had met haar kleine duimpje tussen de buitendeur gezeten, aan de scharnierkant, en de deur was dichtgeslagen. Ik weet nog exact hoe dat voelt, nee waarschijnlijk doet dat nog meer pijn. Yvonne vroeg mij om mee te gaan naar de SEH  zodat Ralph bij Max kon blijven. Max was vreselijk geschrokken, dus hij kon wel een troost gebruiken. Hij zou samen met papa een vogelhuisje gaan maken. Een klusje wat flink wat afleiding bezorgde.

Toen ik in de auto stapte verwachtte ik een klein meisje wat vreselijk huilde. Maar daar zat ze, hoor, in haar autostoeltje, heel rustig. Ze stak wel met een moeilijk gezicht haar kleine, in verband gewikkelde duimpje omhoog. Wat in dit geval niet betekende dat het goed zat.

Ziekenhuis

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen moesten er eerst vragen beantwoord worden, haar duimpje bekeken worden en foto's gemaakt . Het bekijken vond ze niet leuk ( steeds begon het weer te bloeden) maar het maken van foto's liet ze gewoon gebeuren. Daarna kwam er weer iemand naar haar duimpje kijken en werd er besloten om het hechten operatief te laten gebeuren. Wat betekende dat ze zes uur nuchter moest zijn. Tess zou er normaal geen moeite mee hebben gehad om nuchter te blijven , maar ze snakte wel naar water. En dat mocht ze nu ook niet. Om beurten gingen Yvonne en ik  weg om iets drinken, allebei met een schuldig gevoel naar Tess, die niets mocht en telkens naar haar fles wees. Gelukkig konden we haar wat afleiden met een karretje wat in de gang stond, zodat ze ook haar zere duimpje vergat.

Operatie

Eindelijk was het zover; Tess werd opgehaald en samen met mama Yvonne vertrok ze naar de OK voor een bijna microscopische operatie aan haar duimpje  zodat de nagel weer in het nagelbed geduwd kon worden en de boel gehecht kon worden. Tess in haar blauwe operatiejurk ,die veel te groot was , op de arm van mama  met haar knuffelhondje in haar onbeschadigde hand. Twee verpleegkundigen duwden samen haar lege bed. Na dik anderhalf uur kwamen ze weer terug.  Tess was boos geweest op het infuus wat in haar handje zat.Maar nu met een nieuw verbandje om haar duim kon ze eindelijk toegeven aan haar  ontembare dorst. En honger! Twee boterhammen met kaas werden naar binnen gewerkt, met korstjes en al! En dat voor een miezemuis die vaak aan een halve boterham genoeg heeft en dan de korsten ook nog laat liggen. Ze dronk en at tot ze van vermoeidheid  in slaap viel.

Het komt goed

Wat een middag was dat! Het laatste eten was een kaakje rond koffietijd, en wat ze daarna proefde was het bloed van haar duim die ze na het ongevalletje meteen in haar mond stopte. Allerlei indrukken in het ziekenhuis, het overslaan van een middagdutje, het ontberen van water als je stikt van de dorst, die rare jurk... Maar gelukkig was mama er steeds en haar hondje natuurlijk.

Thuis viel ze meteen als een roosje in slaap. 

En hoe gaat het nu? Haar hechtingen zijn nog te zien, die moeten vanzelf oplossen. Met haar duim gaat het weer helemaal goed komen. Maar wat een stoere meid van van ruim anderhalf jaar oud ben je, Tess!!