Ome Jan is dood. Mijn lieve ome Jan is naar zijn Nellie, onze lieve tante die hem, volgens haar vurige wens, was voorgegaan naar het hiernamaals. Ome Jan was echtgenoot, vader, timmerman, acteur en bovenal clown. Een pro, een geboren clown. Ik ken niemand die de hele dag zo vrolijk was als hij. Met zijn aangeboren vrolijkheid kreeg hij iedereen aan het lachen, tijdens zijn optredens, maar ook daarbuiten. Ome Jan was hét grote voorbeeld van de kleine Remco van toen, mijn neefje, de zoon van mijn broer Jan. Geïmponeerd en geïnspireerd door ome Jan wilde hij als kind later clown worden, muzikale clown zelfs. Remco stond al jong "op de planken" om zijn shows ten beste te geven als het zo uitkwam. . En toen hij het trompetspelen al aardig onder de knie had bracht hij zelfs straatconcertjes ten gehore, als muzikale clown dus. Ome Jan was trots , maar de carrière van Remco als clown sneuvelde. Zijn vrolijkheid, die hij net als zijn ome Jan bezat, verloor hij gelukkig niet.

We zijn inmiddels jaren verder, maar het lijkt erop dat er een volgende generatie in de voetsporen van ome Jan stapt. Onze kleinzoon Stan van bijna drie jaar is een geboren acteur. Zijn mimiek is onnavolgbaar en zijn vrolijkheid is die van het formaat van ome Jan. Wanneer hij een personage uit de film van Bassie en Adriaan speelt ( zijn favo- film op dit moment) dan hoor je ook duidelijk aan het stemverschil wat hij aanbrengt wie wie is. En als het publiek ( wij) onze lach niet kunnen inhouden dan deert dat hem niet; hij blijft als een professionele acteur in zijn rol. Soms doet hij er buiten het originele scenario nog een schepje bovenop door een eigen inbreng aan het toneelspel toe te voegen: "Hee Bassie, ik moet even een poepie laten, hoor." En dat dan op de hoge toon van Vlugge Japie. Voor wie het allemaal onbekend materiaal is raad ik aan de serie van B&A eens te bekijken. Nog steeds leuk en ook nog eens leerzaam. Maar de versie van Stan is zeker weten veel leuker nog.