Chronisch

Vorige week was ik een beetje de kluts kwijt. Je zoekt op tijden dat je hoort te slapen, maar de kluts vinden ,ho maar. Had allemaal te maken met een geschonken citytrip. Als ik ergens heen moet wat ik niet ken word ik altijd een beetje onrustig. Het geval is dat wij kinderen hebben die ons overwaarderen en onze normale diensten als ouders belonen met bijv.  grote cadeau's of reizen naar het buitenland. Lieve schatten, een gewoon" dank je wel" is genoeg, desnoods een bloemetje, maar van grote cadeau's ga ik me altijd zo ongemakkelijk voelen. Klopt het wel , was mijn bijdrage wel overeenkomstig met de beloning?

 

Nou ja, dit even terzijde... Door de commotie die dat bij mij teweeg bracht dacht ik dus dat het oppassen op ons kleine wereldwondertje in de familie niet door kon gaan, want ik ging naar VENETIË! !

 

Geen probleem zei vader Ralph, mijn moeder neemt de taak wel over. Bleek dat we zo laat zouden vertrekken dat ik met groot tijdgemak gewoon had kunnen kroelen en spelen. Venetië kwam ( nou ja, wij kwamen) en Venetië  ging ( wij dus) en het was fantastisch!! De werkweek begon en eindigde weer. En in die week kwam de eerste tand van Max door, haha , altijd een hoogtepunt, zo'n klein puntje. En toen werd het vrijdag.

 

Om half acht zat ik thuis al te wachten om te gaan. Eindelijk weer..Toen ik kwam lag de kleine ukkepuk nog heerlijk te slapen en had ik het voorrecht om hem te wekken. En dat is zo schattig. Zodra die oogjes open gaan en je aankijken verschijnt er meteen een big smile op dat kleine koppie.En vervolgens begint hij te kraaien, zo schattig, zo lief, dat slaperige gezichtje van dat vrolijke kleine mannetje. Dat ik dat vorige week heb laten lopen...omdat ik in de bonen was vanwege de vertrektijd ... Ik weet nu dat ik er nooit meer vanaf kom,  want het is gewoon chronisch. Chronisch verliefd op dit lieve kleine ventje.

Ja, opa, je moet delen.