Kop dicht!!

Toen ik net oma werd zei een collega/oma de wijze woorden, denk er om dat je je niet gaat bemoeien met het kind van je dochter, hoor. Zij doen het op hun manier, niks over zeggen. Waarbij ze voorbeelden aanhaalde van haar kleinkind en haar zoon en schoondochter. Zo zou zij het vroeger niet gedaan hebben, maar ze hield haar mond en bemoeide zich er niet mee.

Heel verstandig!

 

Het dilemma van een blog is dat je dingen schrijft om dat  te delen met anderen, maar dat je soms dingen schrijft waarbij je later misschien dacht, mmmmmm,  was dit slim? Beter was: kop dicht, mond houden, slot erop! Want wanneer het geschreven is heb je het een soort van dus gezegd. Wat schrijft blijft. Maar ik kan het toch niet laten.

 

Het heeft er natuurlijk alles mee te maken hoe ik dingen VROEGER deed en hoe ik toen dacht. Ik bedoel , hoe ik mijn kinderen probeerde te beschermen tegen alle kwaad, en slechte dingen. Voorbeeld: ik wandelde met Esther in de wandelwagen naar de stad en als voor het stoplicht moest wachten en er een bus langsreed vond ik dat afschuwelijk  voor die schone nieuwe baby-longetjes van haar. 

Ik at in die tijd vegetarisch en zuurdesembrood, liet mijn kinderen rode billen krijgen door het dragen van katoenen luiers,  waste met de hand af, droogde de gigantische luierwas buiten en had een spuughekel aan electrische apparatuur. Ik kreeg van een tante een koffiezetapparaat cadeau waar ik niet blij mee was,  maar uiteraard haar daar heel hartelijk voor bedankte.  We hadden geen auto en deden alles lopend of op de fiets. Geen tv, we luisterden naar platen of de radio. Okee, ik weet het, er is veel veranderd...twee auto's, een villa vol handige electrische apparaten en weer volop aan het vlees.

 Proefkind

Maar goed, weer even terug naar toen Esther klein was.

Want zij heeft er, denk ik het meeste last van gehad, als zijnde proefkind ,wat je als oudste van de kinderrij natuurlijk bent. En dan gaan mijn gedachten weer terug naar de tijd dat ze net een beetje buiten de tuin mocht spelen en zo vriendinnetjes in de brandpoort maakte. Plony en Adrie kwamen uit een gezin van acht kinderen. Die ouders hadden er al talloze jaren opvoeding opzitten met die grote kinderschare, en keken, zolang het van de kerk mocht, niet zo nauw meer. Van de kerk mocht niet veel, maar snoepen mocht wel, daar had de bijbel geen melding van gemaakt en zo gebeurde het dus dat mijn  soepstengel- en rijstenwafel snoepende peuter triomfantelijk de tuin in kwam stappen met in haar kielzog twee  peutervriendinnetjes met .....ik dacht dat ik een hartverzakking kreeg....alle drie een grote felgekleurde vol  E-nummers gepropte spek. Zo'n roze/gele ruit, met een aantrekkingskracht op peuters van 9.8 op de schaal Richter, laten we maar zeggen. Hoe kom je daaraan? , vroeg ik verbijsterd? Antwoord: Van Plony en Adrie gekregen. Ja, hè hè,  wat anders. Afpakken was niet mogelijk, daar zou ze een trauma aan over hebben gehouden. Het blije smoeltje met die spek erin moest ik voor lief nemen, het kwaad was geschied en er zou geen weg terug zijn.

Net als toen Stephan als klein vegetarisch ukkie  zijn eerste saté met blozende wangen van genot zat op te peuzelen. Dat gun je je kind.

 

Zo moet Yvonne gedacht hebben toen Max zich op deze hete junidag vol overgave stortte op een waterijsje. Of zijn leven er vanaf hing zo smulde hij van een zelfgemaakt smakeloos waterijsje. Maar ik dacht, oh help! Zes maanden oud en hij eet al een waterijsje. Borstvoeding en een waterijsje. Maar ik zei niks. Ik gaf geen commentaar, maar ben aardbeitjes gaan wassen voor Max. Die hij met dezelfde gretigheid opat.  Nog net gered, maar het grote gevaar ligt op de loer. Maar ik hou mijn kop, ik kon er toen niks tegen beginnen en nu ook niet. En dat is misschien maar goed ook.