Op aarde bij de engeltjes

Na een week van zweven ben ik weer op aarde beland. De landing woensdag was hard; ik moest meteen aan de slag op de spelletjesochtend van peuters en kleuters, maar gelukkig heb ik ontzettend lieve en behulpzame collega's aan de peuterleidsters die de boel goed hadden voorbereid. Maar met mijn dove hoofd en rode oog( een dag na de wedstrijd kreeg ik als beloning een oorontsteking en een plakoog) en een wattenkop van een nachtje van slechts 3 uur slaap, was het een ochtend van overleven. 

Na een donderdag doorkomen was het vrijdag en dat is altijd de genietdag.

Bovenaan de trap stond Max mij al op te wachten met een kaart een een cadeautje. "Heb je geen oorbellen in?"vroeg hij.  "Nee, die heb ik maar uit gelaten, want Tess trekt daar altijd aan."  Na het openen van het pakje snapte ik waarom hij opeens belangstelling voor mijn oorbellen had, een paar schattige oorringetjes met olifantjes!

Laat de dag maar beginnen!

Na een week met 33 kwetterende kleuters is dit altijd een dagje bijkomen en genieten.  Op de grond spelen en mij weer even kind voelen in het spel. " Doe je schoenen maar uit, oma. "En mijn veters worden al losgemaakt zodat ik ze gemakkelijk uit kan trekken. "Heb je sokken aan? Ben je ze nou niet vergeten?" Ik loop graag op blote voeten, en vaak heb ik geen sokken aan in mijn schoenen en die details vallen blijkbaar op. 

Als Tess haar ochtenddutje doet en Max en ik op het dakterras gaan spelen moeten we eerst alles droog maken. En ondertussen staat zijn mondje niet stil, hij kletst aan een stuk door over van alles. Als we de blauwe schelp, die als zandbak en zwembad dienst kan doen maar nu beide is moeten hozen, komt er een verhaal over een nieuwe balk en zand. En omdat ik het niet helemaal volg/snap beaam ik dat er inderdaad meer zand in zijn zandbak mag komen. Maar Max ratelt door over de schuur, over tegels, meer zand en nog eens over een nieuwe balk. Nu liggen er restjes houten balken die als zitjes bij zijn zandbak dienen , dus vermoed ik dat hij het daar over heeft.

Wandelen

 Als we in de middag de wagen uit de garage halen snap ik alles over de balk en het zand.  Zijn papa is de boel aan het ophogen en Max mocht meehelpen.

Na de middagslaapjes gaan we wandelen en... broodjes halen. Het lijkt een ritueel te worden, maar zowel Max als ik vinden de harde rozijnenbroodjes heerlijk. En nu ik ze weer kan eten, delen we er meteen een na aankoop. Tess sabbelt nog steeds op haar maiswafel van thuis, maar bij het zien van de rozijnenbol begint ze al te graaien naar onze eetwaar. 

In het speeltuintje bij de winkels is het heel druk met kinderen. Max kijkt eerst wat rond en neemt dan de klimwand en de touwladder om vervolgens bij de glijbaan aan te komen. Daar staat bovenaan een grote jongen wat te treuzelen en ik zie dat Max graag naar beneden wil. Erlangs lukt niet, dus hij zegt "Glijden!" om de jongen aan te sporen. Maar als de jongen een een beetje te traag naar Max' zin gaat zitten geeft hij hem een bemoedigende duw naar beneden. Zo! En nu hij. En omdat er kortere wegen naar boven bestaan beklimt hij meteen de steile glijbaan omhoog , lopend over het glijgedeelte, en hup, weer naar beneden zonder wachten.

Tess heeft haar maiswafel laten vallen en mag ook even meespelen. Het kruipen heeft ze nog steeds niet onder de knie, maar ze tijgert op hoge snelheid overal heen. En als ze je handen te pakken heeft trekt ze zich meteen op en gaat ze lopen. Ja, als je dat eenmaal door hebt is kruipen overbodig geworden. De wereld is zoveel mooier als je staat of loopt.

Als we naar huis lopen zien we dat de buurvrouw de caravan staat te soppen. Max staat stil, bekijkt het eens en zegt dan complimenteus  "  Ruikt lekker!"

Terug thuis spelen we verder, buiten en binnen. Voor Tess bouwen we  torens die zij in mag storten en zo loopt de "Vrolijke vrijdag" relaxed ten einde.