Het bovenbenenvervolg

Het kostte me toch wel wat moeite om een afspraak met de huisarts te maken om naar mijn benen te laten kijken. Niet dat de afspraak maken moeilijk was, dat kan tegenwoordig zonder tussenkomst van een assistente en doe je gewoon online. De afspraak stond en op de dag dat ik moest verschijnen op het spreekuur kreeg ik twijfels. Was niet niet erg overdreven? Je ging naar de huisarts als je pijn, ziek of geestelijk niet in orde was, maar om wat bulten in je bovenbenen? 

Maar ja, ik heb het wel vaker gezegd, als ik A zeg dan moet ik ook B zeggen, de B van benen dit keer, en bulten, ja ook nog.

En dus klom ik op mijn fiets en reed naar de huisartsenpraktijk. Onderweg werd ik nog tegengehouden door een oud-klasgenoot die ik een halve eeuw niet meer gezien had en dus niet even snel kon afkappen omdat ik naar mijn benen moest laten kijken. Maar om mijn arts niet de indruk te geven dat het me geen zier kon schelen en gewoon te laat binnen kwam stappen, kapte ik het gesprek met de oud-klasgenoot toch maar af. Wat jammer was, want op mijn twaalfde vond ik hem wel spannend en nu was ik benieuwd wat er in die halve eeuw gebeurd was met hem. Maar goed, ik dwaal af.

Ik racete naar de huisarts, waar ik op tijd voor mijn afspraak binnen stapte, maar te laat door hem werd binnen geroepen, precies zoals het een arts betaamt. 

"Lang niet gezien! Dat is een goed teken." begon hij. Op dat moment dacht ik, ja en nou kom ik met een lullig mankementje jouw tijd in beslag nemen. Maar hij hoorde mijn probleem geduldig aan en vond het helemaal niet gek dat ik "mijn bulten" kwam laten checken. Het bleken inderdaad lipomen te zijn, en ja, daar was niet heel veel aan te doen, gezien de hoeveelheid. Het zouden veel littekentjes worden als ze weggesneden moesten worden en dat zou er niet mooier op worden. Gelukkig waren het geen sarcomen, die kwamen overigens heel zeldzaam voor. Nou ben ik wel iemand die zeldzaamheid aantrekt, want SMZL is ook heel erg zeldzaam. 

 

Toen opperde hij het idee van een plastisch chirurg en meteen wist ik dat ik nog iets moest laten zien wat me ook stoort, maar minder dan mijn benen, maar nu ik er toch was moest ik van de gelegenheid gebruik maken. Wat Max heel bijzonder aan mij vond toen ik in de vakantie in bikini aan het zwembad zat was mijn extra navel. "Oma heeft twee navels!" Het is het litteken onder mijn navel waar de camera tijdens de operatie naar binnen is gegaan. Netjes gehecht, maar het trekt naar binnen. "Dat is simpel en netjes te corrigeren, hoor." zei de huisarts. 

En zo is het gekomen dat ik vandaag een afspraak heb gemaakt met de plastisch chirurg. Het voelt alsof ik een afspraak heb gemaakt voor een verbouwing aan mijn lijf. Ik heb altijd gezegd dat het lijf puur moet blijven, geen kunstgrepen om er mooier door te worden. En wat heb ik nu gedaan? Dat kleine littekentje? Dat kan beter? Ik was al zo blij met het grote litteken van de operatie wat geheel door mijn slipje bedekt wordt en bovendien nog eens heel netjes gehecht ook. En nu ga ik straks een littekentje laten corrigeren? Als er iets is wat ik misschien graag gecorrigeerd had willen hebben dan was het wel mijn neus. Maar ik vind dat ik hem al mijn hele leven heb en het er maar mee moet doen. Ik verwacht ook niet dat de PC serieus iets aan die lipomen kan doen, maar de huisarts heeft het op de verwijzing vermeld en mijn probleem serieus genomen, waar ik hem heel dankbaar voor ben.

Dus jongens.... straks zit ik in de wachtkamer bij de PC. Ik hou jullie op de hoogte.