Body and mind

Topdrukte

Twee keer in het jaar is het extra druk als je voor de klas staat. Dat is de periode voor de grote vakantie en de decembermaand. En als je voor een klas met kleuters staat is dat goed merkbaar. Kleuters hebben een soort van onzichtbare antennetjes die de signalen in zo'n periode perfect kunnen scannen en direct omzetten in energie. Een soort van wandelende zonnepanelen , zeg maar, eigenlijk  rennende accu's.

En met het groeien van je groep wordt dat steeds erger; ze fungeren als een soort van katalysator en versterken elkaar. Wat inhoudt dat als je één nieuwe kleuter erbij krijgt in je klas, het net lijkt of er twee bijgekomen zijn. Meestal is je  groep voor de grote vakantie op zijn grootst, maar er is nu al een groei gaande die ik nooit in deze tijd van het jaar heb.  Goed voor de school, minder voor de groep en minder voor de juf. De kinderen moeten het doen met een juf die haar aandacht moet verdelen over een groter aantal. 

Nu zou ik een leuke foto kunnen plaatsen van mijn kleine stuiterballen, maar de wet op de privacy verbiedt mij dat te doen of je moet dit leuk vinden:

 

Progressie

Zoals de trouwe volgers van mijn blogjes weten train ik zeer regelmatig in de sportschool. En ik probeer daar ook heel erg mijn best te doen. Ik ben onlangs overgestapt van vijf dagen in de week naar vier en van een splittraining naar een full body training. Het bevalt beter en ik hoop met een dag minder beter aan herstel toe te komen en hierdoor een  betere progressie te krijgen.

Progressie? Wat wil je op je 61ste nog gaan proberen te verbeteren, denken jullie vast. Eh ja, eigenlijk zoveel en ik weet dat het voor mij dubbel zo moeilijk is , omdat ik de tijd tegen heb. Elk jaar in leeftijd hoger is een harder gevecht en dat voel ik. Heb ik zwaar staan liften dan voel ik mijn rug. Ja, dat heeft iedereen natuurlijk, maar bij mij duurt het langer en dan is daar de volgende trainingsdag alweer. Ik heb een knie die soms niet mee wil werken en mij dus beperkt tijdens de training. Op dit moment voel ik een lichte pijn in mijn schouder; de welbekende blessure bij bodybuilders en powerlifters, maar nog niet zo erg als toen ik er een spuit voor kreeg, lang geleden. Oppassen nu met mijn elleboog, voel ik. Ik heb geen zin om weer wekenlang gepest te worden door een tenniselleboog. En dan is daar nu bij NIEUW: de voet!

Body

Ik ben een jaar geleden op een lullige manier omgevallen met mijn fiets. Echt heel lullig, hoor. Als je geen zin hebt om het blogje, wat ik er aan besteed heb te lezen, zal ik  nog eens uit de doeken doen wat er gebeurde. 

Het was vroeg in de ochtend en gelukkig heeft niemand het gezien. Deze oma was 's ochtends te gehaast om thuis het fietsstoeltje wat aan het stuur zit eraf te halen voor vertrek naar school en dan krijg je dat. Bij het schoolhek moest ik de sleutel uit mijn tas vissen om het hek te openen. Tas om mijn nek, want die sleutel had ik zo weer nodig om de schooldeur te openen, te lui of te gehaast om het schoolplein helemaal over te lopen, dus op de fiets het plein over. Verboden, maar ook leerkrachten zijn geen heiligen en zoals ik al zei het was nog vroeg, geen kind te zien. Bij het hek aangekomen, fietsend, waarachter ik mijn fiets kan stallen, moest ik afstappen om dat hek te openen en daar had je het, hoor. Mijn volle tas was op mijn buik terechtgekomen ( die hing om mijn nek) en ik moest afstappen. Dat ging dus niet lukken, want ik zat klem tussen mijn tas en het fietsstoeltje . En ik ging stilstaand zo, floep, zijwaarts tegen de grond. Het moet er hilarisch uitgezien hebben. Mijn enkel is nog even door de huisarts ingetaped geweest, maar af en toe herinnert hij me aan dit malle voorval.

Zo "grappig. haha", maar afgelopen week was het niet echt leuk meer. Lopen was gewoon lastig. En op hakken onmogelijk.

Body and mind staat er als kop. Ik merk dat in drukke perioden , en met druk bedoel ik druk in mijn hoofd, dat mijn lichaam meer en meer gaat sputteren. 

 

Mind

In het begin van het schooljaar was het ook zo druk in mijn hoofd met familiaire zaken en de organisatie van een jubileumfeest op school dat ik elke avond zenuwpijn in mijn been had. Alles was weer normaal en rustig en de pijn vertrok.

Dus: even pas op de plaats met trainen, de decembermaand doorkomen en ervan genieten, dan komt alles weer goed en kan ik in januari fris van geest en sterk van lijf aan mijn nieuwe taak beginnen; het oppassen op Max én Tess. Ik kijk er nu al naar uit.

En in februari start ik met nieuwe doelen op trainingsgebied, maar daar schrijf ik een andere keer over. 

Blijf mij volgen!