Bijna..

Nog een paar dagen....en dan sta ik , na een jaar, weer op het podium.

Mijn vaste groep lezers weet dat ik niet het podium op stap om een lied te vertolken ( God verhoede) of in een toneelstuk te acteren, nee, ik loop het podium op en doe een 360 graden rondje in een bikini op hele hoge hakken. Een groepje mannen en vrouwen met arendsogen bekijken je kritisch, geen lachje kan eraf, hoe vriendelijk je ze toelacht en geven een beoordeling. En voor dat ene moment op dat podium in een uitverkocht theater doe je het.

 

Wat allemaal? Maanden trainen. Dan de voorbereiding ingaan. Weken van strikt eten, afgewogen en weldoordacht door een coach. Bindweefselmassage en cuppings, bandages en dryneedling. Blauwe plekken, spierpijn. Nieuwe poseerschoenen aanschaffen. Bikini op maat laten maken. Gelnagels laten zetten. Poseren, poseren en poseren. En op het punt dat de meeste atleten steeds minder moeten gaan eten mocht ik steeds meer gaan eten. Wat dat onderdeel betreft was het een makkie.  Eten tot je buikje rond is en toch afvallen en een steeds lager vetpercentage krijgen. Elke wedstrijdatleet zou er jaloers op zijn.

Check ups bij de coach, samen met mijn personal coach en het oordeel van haar deskundigheid afwachten. En ja weer onder dat vreselijke licht, maar....ze is tevreden! Nee, ze is zelfs blij met het resultaat. Mijn eigen hubby was dat al eerder, maar kon mij niet overtuigen dat het beter was. 

Ik heb  nog een paar dagen om de spiertjes wat te laten opkomen. En dan is het SHOWTIME!!!

Ik zei weleens, als ik jonger met deze sport was begonnen had ik veel beter kunnen worden. Onderschat het gehoor van kleine kinderen nooit. Het resultaat zie je hierboven.