Libelle, gezond 

Volgende maand sta ik in de Libelle onder het kopje "Gezond". Een interview en een foto van een gezonde zestiger. Ik krijg er zelf een raar gevoel bij, want de term "gezond" heeft zo'n leugenachtige bijsmaak. Ik oog als zestig-plusser zeker gezond, ja, want ik sport meerdere keren in de week, ik word vaak voor jonger aangezien, ik ben slank en dat geeft de indruk van een gezonde vrouw.  

Maar schijnt bedriegt. Ik moet zeggen kanker bedriegt. Kanker bedriegt je waar je bij staat. Je denkt lekker gezond te zijn en de hele wereld aan te kunnen , tot in Las Vegas toe( lees even terug over mijn belevenissen aan de Natural Olympia in Las Vegas in 2019).  Maar dan blijkt uit de cijfertjes die de uitslag van je bloedwaarden aangeven dat je er gewoon heel anders voor staat.  Zou dat de verklaring zijn waarom ik me al jaren zo af en toe niet lekker voel. Alles went, en aan dat "af en toe niet lekker voelen " was ik ook gewend geraakt. In coronatijden van hoge pieken greep de angst me af en toe letterlijk naar de keel, want als ik me op die momenten niet zo lekker voelde dacht ik dat het virus me te pakken had. Maar als het na een paar uur of soms na een half uurtje weer over was ebde die gedachte weer weg. Zie je wel, het is gewoon een mentaal dingetje. Niet zo druk maken om niks.

Niet niks

Maar niks is nu wel echt iets. Want al die rotte geniepige kankercellen hebben zich gewoon mijn lichaam toegeëigend. Ze vieren feest in mijn lymfeklieren en in mijn bloed en ze  hebben een zootje van mijn milt gemaakt. Zo erg dat die arme milt het zootje van het feest niet meer aankon  en nu zelf baan moet ruimen. De internist kondigde het al aan, maar heeft nog even met de chirurg overlegd of hij er zin in had om , nu de coronacijfers de gewone operaties weer toelaten, in mijn lijf te gaan snijden. 

De internist maakte me nog blij met de mogelijkheid van een kijkoperatie om zo stukje voor stukje de hele milt te verwijderen, maar ik hou rekening met het ongeduld van de chirurg waarop hij besluit: Jongens, dit gaat te lang duren,hoor, we snijden haar nu gewoon overdwars open. 

Nederlands Kampioenschap

Dit voorjaar, het lijkt eeuwen geleden, zou ik deelnemen aan het NK van de INBA. Corona trok een dikke vette streep door dit gebeuren, maar niet getreurd, ik zou het jaar daarop  nog beter terug komen, omdat er nu tijd genoeg was om te werken aan een nog beter lijf. De motivatie om meteen thuis aan de slag te gaan tijdens de lockdown lag ten gronde aan deze gedachte: volgend jaar sta ik ( nog beter) op dat podium. Je moet ergens blij van worden, toch? Het trainen thuis verliep goed, tot die stomme diagnose de boel kwam verzieken. Met mijn lange wimpers lijk ik dan misschien wel een klein beetje op een struisvogel, die kop krijg ik maar niet in het zand. Ik probeer het wel, maar we wonen op klei en de dokter zorgt er wel voor dat ik niet vergeten kan hoe de ernst van de zaak is. 

De zaak is dit, Willie: je milt gaat eruit, klaar.  Maar we gaan je eerst vier vaccinaties toedienen, zodat er geen gemene bacteriën bij jou op visite  kunnen komen. Je kan je vaccinatievloeistoffen  a.s. maandag al komen ophalen bij de apotheek, meteen na je bezoek aan de chirurg. Hopsekidee, geen tijd voor bezinning. Geen gezeur zoals,  wil ik dit nog wel? Kan ik niet terug naar eerst? Is het echt, echt nodig? Nee, je zegt zelf altijd, wie A zegt moet ook B zeggen, dus niet miepen, je kan dit!

Echt lullig dat meteen de gedachte bij me opkwam dat ik volgend jaar mijn NK waarschijnlijk weer (letterlijk) op mijn buik kan schrijven. En dat ik de rest van mijn leven met een streep op mijn buik rondloop. Waar maak ik me , als zestiger druk over, zeg! Schaam je . De dokters hebben er zin in om mij weer gezond(-er) te maken en ik ga tegenstribbelen? Geen spelbreker zijn, mevrouw Heuser!