Het Verbond

Ken je dat, de samenzwering van kinderen tegen volwassenen? Aan één kant wel schattig dat ze een verbond vormen waarin ze samen één zijn en elkaar steunen, maar aan de andere kant kunnen ze op die manier het gezag van de volwassene zo irritant ondermijnen dat er van schattig niks overblijft.

Broederverbond

Ik heb zo'n verbond nooit gehad met mijn drie broers, maar ik vermoed dat zij zich soms de drie musketiers voelden.  Wanneer wij kinderen alle vier naar bed waren en door kregen dat mijn vader naar zijn werk moest en dus mijn moeder de teugels in haar eentje in handen moest houden, begon het gedonder.  Ik kan me niet herinneren dat ik me schuldig heb gemaakt aan muiterij, maar mijn broers namen vanaf het moment dat mijn vader zijn hielen had gelicht het roer over, de kleine ettertjes. Dacht mijn moeder na een drukke dag eindelijk even tijd voor haarzelf te hebben, nou vergeet het maar. 

Van die momenten herinner ik me haar gezegde nog levendig:  "Ik zal morgen een boekje aan je vader open doen!" Zo! Dat zal ze leren! Ik vroeg me toen echt af of ze alles opschreef wat wij uitvraten en later aan mijn vader liet zien. 

 

 

Zusterverbond

Mijn jongste dochters hadden vroeger ook zo'n verbond. Twee keer in de week moesten ze naar de overblijf, maar de dames vonden het daar niet leuk. De  "prinsessen" moesten meehelpen met de tafel afruimen en verdomden het gewoon. Samen sta je sterk. Ik hoorde dit natuurlijk jaren later pas. De  "diva's" liepen ook gewoon over de tafel, want je mocht alleen maar kleurplaten kleuren. Gele hesjes waren er toen nog niet.

Ze zaten samen op judo. Maar omdat ze niet even oud en niet eenzelfde kleur band hadden moesten ze met andere partners oefenen. Dan zet je het als jongste, uit protest, toch gewoon op een brullen, totdat de judo-meester er gek van wordt en de dames het samen laten uitvechten, al die worpen en grepen.

Broer-en zusverbond

Max en Tess, 2 jaar oud en ruim 4 maanden oud. Nadat Max bekomen was van het idee dat er een indringer verslagen moest worden, die kleine baby die mama af en toe opeiste, en zijn zusje liet zien dat ze kon lachen, begon er iets te groeien. De baby had een naam, Tess, die voor hem makkelijk uit te spreken was en hij maakte er soms liefkozend Tessie van.  En Tessie deed meer dan alleen lachen. Tessie speelde op het kleed en dan kwam Max naast haar liggen en soms kreeg ze spontaan een kus van hem of pakte hij haar opeens vast , omdat hij met haar wilde kroelen.  Tess kreeg oog voor haar broer en als hij weer eens boven haar hing moest ze vaak lachen. 

Was het eerst zo dat als wij vroegen, "Max, maak Tess nog eens aan het lachen" dat hij een harde neplach liet horen, maar dan echt hard, he HAHAHAHA! dat ze van schrik begon te huilen.  Maar daar krijg je Tess nu niet meer mee op de kast. Hoe gekker haar broer doet hoe leuker ze hem vindt. 

 

En dat kan straks nog wel eens gaan leiden tot samenzweringen.  Wanneer Max iets niet mag probeert hij je te overtuigen door te zeggen "Mag wel!" , en een onnozele oma gelooft dat soms nog ook. Laat staan als dat straks in tweevoud is.