Vooruitkijken
Nu mijn wedstrijdperiode achter de rug is kan ik weer uitkijken naar andere leuke dingen die gaan komen.
Bezoekjes
Zoals het weerzien van onze oudste en onze jongste dochter die beiden in het buitenland verblijven. De oudste komt ons bezoeken, de jongste gaan we zelf bezoeken. Althans dat is het plan. En aangezien we eerst andere dingen aan ons hoofd hadden, de coach en ik, zoals een Nederlands - en een Wereldkampioenschap, is het plan om de jongste dochter te gaan bezoeken op de lange baan geschoven. Uitgestelde organisatie dus. En ik hoop niet dat van uitstel afstel komt. Niet dat we niet willen, maar dat het niet meer lukt. Dat de vluchten vol zitten of er geen accommodaties meer zijn, aangezien zij in een hotspot in Griekenland verblijft.
Maar tot op heden is het de grote regelaar hier in huis altijd gelukt om tot op een paar dagen van vertrek een reis voor elkaar te boeken, zodanig op het nippertje vaak, dat de hele familie zich er al bij neergelegd had dat de trip niet door zou gaan en dat we op stel en sprong toch nog onze koffers moesten gaan pakken. En dan met een ploeg van zes of zeven man toch nog op een prachtige plek in een superaccommodatie terechtkomen voor een ook nog schappelijke prijs; hij zou zo een reisbureautje kunnen beginnen.
Sociale contacten
De andere leuke dingen zijn de sociale contacten die weer eens aangehaald kunnen worden. "We spreken na mijn wedstrijd af ". Maar ja, toen kwam er weer een wedstrijd en dan ben je zo weer maanden verder. Uit eten gaan met je eigen bakje eten was geen optie, dus uitstellen. En uitstellen kan weleens lelijke gevolgen hebben. En hierbij denk ik aan mijn oude tante en oom bij wie ik vroeger vaak logeerde. De zus van mijn moeder, die zo vreselijk veel op mijn moeder lijkt en die al op een dusdanige leeftijd is dat uitstellen weleens voor eeuwig zou kunnen zijn.
Uitkijken naar het nieuwkomertje in de familie
En dan kijken we ook allemaal uit naar het zusje of broertje van Max. Wisten we tijdens de eerste zwangerschap in een vroeg stadium al dat er een mannetje zou komen, nu laten papa en mama van Max niets los over het geslacht van de baby en wordt er dus naar hartenlust gespeculeerd om zodoende papa of mama te verleiden zich te verspreken. Ze verspreken zich soms, maar ik heb wel door dat zij samen een toneelspel opvoeren. "Als we nou net doen of we ons verspreken dat het een meisje is, denken ze dat het een meisje is, terwijl het een jochie is, hahaha ". Nou, ik trap daar niet in. Bovendien is het ook niet zo belangrijk. Belangrijker is dat mama zich goed voelt, dat de baby goed groeit en dat hij of zij enorm welkom is.
Max gaat verhuizen
De voorbereidingen voor de komst zijn in volle gang; Max' nieuwe kamer is bijna klaar en hij kan binnenkort gaan wennen aan zijn nieuwe slaapomgeving. Max' kamer wordt de babykamer en tot op heden hebben we ook daar nog niets uit kunnen afleiden wat het gaat worden. Ja, we zijn best nieuwsgierig. Ik denk dat er opnieuw ingezet gaat worden, goklustig als we zijn. En ik denk dat ik weer ga verliezen. Net zoals ik nu weer de klos ben om een taart te bakken. ( We zetten altijd een taart in op de verliezer die het gewicht en de lengte van Max het meest fout heeft wanneer hij weer op het cb is geweest. Ik til hem elke week tig keer op, maar kan voor geen meter schatten hoe zwaar/licht hij is)
Verder begrijp ik hem wel aardig, gezien de volgende foto's. (lees de vorige blog nog maar eens)