Zwemmen

Lees eerst even het blogje over de zwemles van Max, zo'n vijf jaar geleden. 

Het was geen succes, al vond hij water destijds wel geweldig.

Max vindt water nog steeds geweldig en de zwemles is nu een succes. Gisteren was het kijkdag voor ouders, grootouders of wie dan ook. Opgetogen liepen we naar het zwembad, wat op loopafstand van het huis is. Max in zijn zwembroek met daaroverheen een onesie, een lekker warm pak uit één stuk, hét kledingstuk voor zwemlessende kinderen.

Papa, mama en oma mochten met hoesjes over hun schoenen het zwembad betreden, zusje Tess ging met opgerolde broekspijpen en op blote voeten, alsof ze ging pootje baden.

De kunst bij zwemles is om beheerst de baantjes door het water te trekken, maar aangezien dit niet in Max' aard ligt leek het of er een motorbootje door het water ging. Het is geen wedstrijd en de turbo hoeft niet aan, maande de zwemjuf hem een paar keer. Maar Tess vond het knap van haar broer en kwam regelmatig van haar stoel aan de rand van het bad om haar broer een high five te geven of een duimpje naar hem op te steken. Ze vond het heel knap, maar het waren , volgens haar, ook wel dingen die zij eigenlijk ook wel kon. Desondanks vond ze dat Max de aanmoedigingen verdiende. Bij Max is het zo, als hem iets lukt is het een makkie en als iets niet lukt ligt het niet aan hem , maar aan jou of aan de omstandigheden. Vandaag was alles een makkie; met zijn net behaalde kleurtje oranje was hij niet ver van zijn zwemdiploma verwijderd en dat het een makkie was zagen we aan zijn koppie wat net over het randje van het zwembad uitkwam. Na elk afgelegd baantje keek hij ons aan en stak dan snel even ondeugend zijn tong naar ons uit; dit betekende dat het hem geen moeite kostte. 

Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook echt bewondering voor hem en zijn collega zwemmertjes had. Wat zij voor hun eerste zwemdiploma moeten doen is veel meer als wat ik destijds voor mijn A diploma moest doen. Dit bestond toen niet meer uit een schoolslag en een rugslag en een minuutje watertrappelen. Duiken was er niet bij en dat was voor mij maar goed ook, want dan had ik mijn diploma nooit behaald. Onder water kijken durfde ik niet, want ik vond het vreselijk om water in mijn ogen te krijgen. Bij de borstslag wist ik mijn ogen nog wel droog te houden en bij het watertrappelen ook, maar bij de rugslag niet. Zo legde ik meters meer af vanwege een diagonaal door het zwembad uitgevoerde rugslag met mijn ogen dicht. Ik denk dat ik  destijds met hakken over de sloot(zwembad) geslaagd was. 

Dus Max , mijn bewondering is oprecht, hoor. Op naar het diploma, al kan dat wel even gaan duren, omdat een geplande operatie dit in de weg staat. Vanwege doofheid krijgt Max buisjes en moeten zijn amandelen verwijderd worden. En van oorproblemen weet ik ook alles; om die reden zwem ik ook al niet onder water, met of zonder ogen gesloten.