Road to Olympia, deel 4

Wat is dit? Een luie vakantiefoto? Hoorde jij je niet in het zoute zweet te werken nu jouw ticket eindelijk geboekt is? Je druk te maken over het verbeteren van je poses, een nieuwe bikini uitzoeken, of zo? En was het wel zo verstandig om je zo te goed te doen aan al dat heerlijke Griekse eten? 

Wie dit tegen mij zegt bedoelt het vast goed, maar het is niet nodig, hoor. 

Ja, mijn ticket is geboekt en nou denk jij, hoezo, eindelijk? Het is pas over drie maanden, jullie doen toch alles last-minute? Nou, dat klopt ook inderdaad, want twee weken nadat de bond definitief  wilde weten of ik nou mee ging of niet kom ik met een bevestiging van boeking. Ik denk dat ik tien minuten voor ik het podium op moet straks nog de laatste strass-steentjes op mijn bikini sta te plakken. Zo hopeloos  last minute.

 

Ja, er was lui zweet in de vakantie, maar ook inspanningsvocht. Maar de elastiekjes hebben het verloren van de gyros en het strandbedje. De weegschaal gaf na de vakantie iets meer aan en de vetmeting verklapte ook 2% meer. Maar al houd ik mezelf voor dat dat niet erg is en dat het gewoon straks weer op tijd in orde komt, is het (tijdelijke) afscheid van een wedstrijdlichaam toch een beetje moeilijk. Ik heb heerlijk gegeten en gedronken in de vakantie, maar volgende week ga ik weer aan het werk en is het normale ritme weer terug. Waar ik maar mee wil zeggen dat mijn voeding dan weer op orde zal zijn.

Ik hoop dat de trainingen dan ook weer als vanouds gaan, want het leek deze week of ze alle gewichten tijdens mijn vakantie stiekem verzwaard hebben. Ik was in de sportschool en ook nog bezig, ja,  maar niet van harte.

Komt goed, meid, komt goed.

Okee, die op  één na laatste foto, die houden we erin.