Strubbelingen

Hoe moeilijk kan het zijn? Een groentehapje maken voor een baby van ruim vijf maanden. Geen kunst aan, toch? En zeker niet als de desbetreffende groente, sperzieboontjes dit keer,  gekookt en al klaarstaan om alleen nog maar gepureerd te worden.

 

Hoe deed ik dat vroeger?

Als je al mijn blogjes zorgvuldig gelezen hebt weet je dat ik vroeger wars was van elektrische apparaten.  Niet zo erg dat het leek of ik Amish was natuurlijk. Er was een wasmachine en een stofzuiger in huis, een föhn en een mixer uit de jaren vijftig én.. een gekregen koffiezetapparaat ( niet mijn keuze, ik dronk toen toch geen koffie,; die werd alleen voor visite gebruikt). Inmiddels is er veel veranderd....

Maar, hoe maakte ik vroeger zo'n tot pulp gemaakt groentehapje wil je weten. Ik had daar een roerzeef voor. Een wat? Een roerzeef, dus.

Ik verbaas me erover dat het ding nog steeds te koop is, en niet alleen in kringloopwinkels. Iedereen heeft tegenwoordig , lijkt het, een blender voor zijn smoothies en een staafmixer voor het pureren van zijn gezonde groentedrapjes, of niet?

Mijn baby's kregen dus een groentehap uit de roerzeef. niet altijd zo superfijn gemalen, maar vooruit, tegen rode billen hadden we zinkzalf.

Tegenwoordig doen we het zo

Een sperziebonenhap roer je tegenwoordig fijn met een staafmixer. Iedereen kan dat, behalve ik, blijkbaar. Nou ja, tot op zekere hoogte lukt het me om een mini hoeveelheid boontjes tot een prutje  te roeren, maar aangezien kleine Tess ( die reikhalzend naar haar hapje zat uit te kijken) een vorige keer een beetje verstopt was van een wortelhap, durfde ik mijn  niet zo fijngedraaide groentehap niet helemaal te geven. Na een paar happen zag het op de lepel er toch nog akelig grof uit en ik wilde geen verstopte baby op mijn geweten, dus verdween het hapje in de prullenbak. Tess zat al met een mondje open voor het komende hapje wat niet ging komen.

Pap

Pap, dan maar pap, dacht ik. Gemaakt van afgekolfde melk en rijstebloem. Heb je dat weleens gemaakt? Mij lukt het niet. Ook al niet. De pap bleef gewoon melk met wat vlokken , niet met een lepel te voeren. De eerste lepel werd uit mijn handen geslagen, onbedoeld, want honger had Tess wel, maar nog geen coördinatie om de lepel met de hand richting mond te sturen. Pats, dus. Dan maar in de fles. Snel overgieten vanuit een schaaltje in een fles is gedoemd te mislukken, maar als er een peuter staat te roepen "Oma, spelen!!" wil je opschieten. Aangezien de dunne pap in de gootsteen wegliep was ik genoodzaakt om nieuwe te maken, dit keer dan maar van poedermelk. Wie weet werd die wel dik. Niks hoor. Na voorzichtig schenken liep deze dunne pap wel keurig in de fles en kon Tess eindelijk smullen.

Na vijf minuutjes zuigen begon ze me toch hard te huilen! Wat was er in hemelsnaam aan de hand? Ontroostbaar zat ze te snikken in haar stoeltje en Max kwam zelfs bezorgd kijken wat er aan de hand was. Te warm? Te koud? Ik kon het niet testen, want er kwam geen druppel uit. Dan zelf maar even aan de speen zuigen, niks! Geen druppel kwam er door het gat!

Zit je je daar als baby een ongeluk te zuigen, komt er geen druppel in je mond. Daar word je natuurlijk vreselijk verdrietig van.

 

Oenig

Wat een kluns voelde ik me, na al dit gestuntel, zeg. Ik voelde me echt gezakt op het onderdeel "voeden". Maar toen ze eenmaal lekker op schoot lag te genieten van een warm flesje poedermelk werden zowel Tess als haar oma weer helemaal vrolijk. Gelukkig ben ik wel geslaagd op het onderdeel "kroelen".