Prettige vergissing

Het komt voor dat ik op mijn oppasdag mag uitslapen. Mag uitslapen wil niet zeggen dat ik kan uitslapen, want of het nou weekend of vakantie is, ik slaap nooit uit. Maar goed, in dit geval betekent het dat ik later kan komen, omdat Yvonne later hoeft te beginnen . Het houdt dan in dat Max en Tess er dan al gewassen, gekleed en gevoed bij zitten en mijn taak van speelkameraadje dan al vroeg begint. Ja, vroeg, want wanneer ik de honneurs waarneem op vrijdag nemen we lekker de tijd voor alles en begint het duplo-bouwen, voorlezen, fantasiespelen of wat dan ook veel later.

Oepsie!

"Wat een verrassing, he, dat oma zo vroeg is." zei mama Yvonne toen Max de deur voor me kwam opendoen. Ik klepper tegenwoordig met de brievenbus, want Max wil mij persoonlijk aan de deur ontvangen. Mama's opmerking verdween een beetje in het begroeten van elkaar, maar ik reageerde er iets later toch op. "Nou , ja , vroeg?, een half uurtje voor jij weg moet. Zo vroeg toch niet?".  "Ik zei toch dat ik een late dienst had?"  Nou zeggen die diensten mij niet zoveel, dus later is bij mij het later zoals ik vaker heb meegemaakt. Maar voor iemand die er pas om half vier hoeft te zijn was ik absurd vroeg!

Op pad

Deze situatie grepen we aan om met zijn vieren iets leuks te gaan doen. En iets leuks hoeft met kleine kinderen niet meteen iets groots te zijn. Een fietsttochtje naar de kinderboerderij is al heel erg leuk. En voor Tess hield dit in dat ze voor deze ene keer gepromoveerd was van fietsstoeltje voor naar fietsstoeltje achter.  Max klom bij mij achterop de fiets en Tess zat bij Yvonne op Max'plekje op de fiets. Het leverde een glunderend bekkie op. "Gezellig he, Tess, kunnen we samen achterop de fiets kletsen, praatte Max mij na. Nou valt er nog niet veel te kletsen in gesproken woord met Tess, maar  haar mimiek zegt genoeg. Laat het kletsen maar aan Max over. En met wind tegen op de fiets zijn dat gesprekken die in de herhaling vallen, omdat je elkaar zo rottig verstaat. Maar denk maar niet dat het gesprek stokt vanwege de geluidsoverlast van verkeer en wind, nee hoor. "Wat zeg je, oma?" Herhaling. "Maar wat zei je nou, oma?" Herhaling. En verder. 

Stadsboerderij/Duurzaamheidscentrum Weizigt

Ik zei wel dat we naar de kinderboerderij gingen, maar ik moet zeggen Biologisch Centrum, want het is veel meer dan dat. Zo startten we natuurlijk bij de speeltuin en eindigden we bij het Aquarama.( met altijd de opmerking dat opa daar de tegels gelegd had).

 

Voor Max en Tess was dit een leuk uitje, maar voor deze oma nog veel meer. Hoe lang geleden was het dat ik hier met mijn klas geweest was? Hoe lang geleden was het dat ik hier met mijn eigen kinderen geweest was? Wat hadden ze er hier iets moois van gemaakt!En waarom was ik hier niet eerder met deze twee heen gefietst? De dieren leken vroeger in grotere getale aanwezig te zijn, maar misschien had de coronacrisis ervoor gezorgd dat er geen dier meer vrij rondliep, iets wat het voor kinderen boeiend  en soms heel spannend maakte. Maar peuters hebben voldoende aan een konijn in een hok een koe achter een hek en een paddenstoel in het gras. 

Het gesloten toilet maakte dat we moesten terugkeren naar huis. Tess had haar broek al vol en oma stond op klappen.

 Naar oma's huis

Na de gezamenlijke lunch zou Max met mij mee naar huis gaan. Na veel overreding deed hij toch maar zijn bodywarmer uit voor zijn boterham, maar het liefst had hij meteen de benen genomen, want er lag een diepe kuil op hem te wachten in oma's tuin.  Hap, slik, weg, melk klok klok klok weg, kom oma, we gaan! Tess kon niet mee, "die moet slapen".

Er werden nog wat reservekuilen gegraven in de tuin, gespeeld in het "kleine" speeltuintje, onkruid gewied, geschommeld en naar graafwerkzaamheden gekeken.  En toen was het tijd om mama af te lossen voor een half uurtje totdat papa alweer thuis zou komen.

De dag begon met een vergissing, maar pakte onverwachts leuk uit.