Beste maatje

Hij was al een oudje, maar daar had ik geen problemen mee.  Alles wat ik vroeg deed hij zonder problemen. Ik was gelukkig met hem. Tot op een dag hij wat begon te mankeren. Af en toe viel hij flauw en soms leek hij helemaal te bezwijken, maar wanneer hij weer wat voeding had knapte hij op en deed hij weer braaf wat ik vroeg. Maar aangezien dat gehaper en gestuntel steeds vaker voorkwam en dan ook nog op momenten dat het zeer slecht uitkwam begon dat een beetje op mijn zenuwen te werken. 

En dat komt een relatie niet ten goede, hoor. Je moet op elkaar kunnen rekenen en omdat onze relatie al zover was opgebouwd dat ik zo'n beetje verknocht aan hem was geworden werd het bijna ondraaglijk om te merken dat het einde nabij was. Steeds vaker moest hij aan het infuus. Op het laatst was hij continue aan de draad. Ik kon geen kant meer op. Mijn maatje gaf bijna de geest en ik was al aan het afscheid nemen begonnen.  "Sorry vriend, onze wegen gaan zich scheiden. Je hebt je best gedaan; ik hield van je, maar aan alles komt een eind, he. "

Dus ik ben op zoek gegaan naar vervanging voor hem. Een jongere uitgave, sterker, mooier, beter, met betere vooruitzichten.  

Op zondag was hij er: jong, mooi, stralend, helder.... en ik viel meteen voor hem. Voor mijn oude makkertje zijn laatste adem zou uitblazen heb ik hem nog van  voeding voorzien, als bedankje, een laatste avondmaal.

 

En toen gebeurde het!!! Het was echt bizar, hoor. Of het kwam omdat het eerste paasdag was weet ik niet, maar het oudje leefde op. Of het moet de adrenaline van de jaloezie zijn geweest, maar hij knapte zienderogen op. Het infuus waar hij wekenlang aan vast zat was opeens niet meer nodig.  Er was werkelijk een wonder gebeurd.  Zijn jonge knappe, mooie, heldere, sterke concurrent heeft het nakijken, want ik verlaat hem nu natuurlijk niet, nu ik weer op hem kan vertrouwen. Het jonge knappe ding heb ik voorlopig opgesloten in de kast!

Ik hoop dat we voorlopig nog even samen verder kunnen, lief mobieltje van me.