Ver weg, dichtbij

Ik heb  mijn jongste dochter gefeliciteerd met haar verjaardag. Gisteravond al via een whats-app bericht  om 24.00 uur, vanochtend vroeg met een filmpje op whats-app, op facebook en daarnet hebben we gebeld. Ze woont net als mijn oudste dochter in het buitenland; we zien elkaar dus niet veel. Nou ja, niet in levende lijve, maar wel in beeld en geluid. En dat vind ik een van de meest geweldige uitvindingen van de laatste jaren. Je blijft op de hoogte  en wel á la minute en al ben je nog zo ver weg, het voelt heel dichtbij.

Hoe anders was dat toen mijn ouders jong waren....

Mijn vader was beroepsmilitair bij de Marine Luchtvaart  en werd veel uitgezonden naar het buitenland. Nadat ze getrouwd waren vertrok mijn vader naar Biak, Nieuw- Guinea. Dat is ver weg, nu nog steeds, al zijn we overal veel sneller dan vroeger. Mijn vader ging niet  voor een paar weken , nee voor anderhalf jaar.

Anderhalf jaar!  Sommige stellen beginnen dan niet eens aan elkaar als ze van tevoren weten dat ze zo lang gescheiden zullen zijn. Dan moet je zeker weten dat je voor elkaar bestemd bent, want anderhalf jaar wachten tot je liefde weer binnenstapt is niet niks. En de enige communicatie verliep via luchtpost. Geen idee hoe lang zo'n lichtgewichtbrief er in 1955 over deed om van de ene kant van de wereld naar de andere kant te komen.

Luchtpost

Na de dood van mijn moeder vond ik tijdens het leegmaken van haar huis een schoenendoos vol met brieven van en naar mijn vader. De hele correspondentie van twee jonge mensen die door middel van de wet met elkaar verbonden waren , maar door verder niets dan een enkele brief heen en weer. En zo nu en dan een telegram.

Een telegram, wat is dat nou weer? denken de jonge mensen. Nou dat was een supersnel bericht, de voorloper van het whats-appbericht eigenlijk. Je moest ervoor naar het postkantoor en je bericht doorgeven aan een klerk die het daar voor je opnam en zou versturen. Dus niks geen privé-berichtgeving, natuurlijk. Een telegram moest ook  zo kort mogelijk, want je betaalde per verzonden letter. Dat kon er dus zo uitzien: Gfeli-stop-(stop kostte niks, maar moest ertussen),kus-stop-hvjou-stop-tgauw_stop.  Anderhalf jaar lang waren mijn ouders met verjaardagen, kerst, oud en nieuw zonder elkaar. Ze vonden het allebei blijkbaar de moeite waard, want ze hebben hun 40-jarig huwelijksjubeleum in een grote kinderschare kunnen vieren.

Lezen?

Die schoenendoos met brieven heb ik destijds mee naar huis genomen. Maar na 16 jaar staat hij nog steeds ongeopend boven op een kast, en heb ik nog niet in de intimiteit van mijn ouders durven kijken en durven lezen wat hen 63 jaar geleden bezighield. 

Zouden het net zulke berichtjes zijn die wij elkaar op whats-app sturen? De laatste tijd kijk ik steeds vaker naar de doos met correspondentie en word ik nieuwsgierig naar hun geschiedenis. Zou het heel erg onbetamelijk zijn om de brieven die uiteindelijk  voor hen alleen bedoeld waren te lezen?  

Wat zouden jullie in mijn geval doen?