De operatie is achter de rug en ik ben weer thuis.  Voor wie alles gemist heeft zal ik even bijpraten. En opletten, anders moet ik het straks weer opnieuw uitleggen, dacht de juf.

Uit bloedonderzoek was gebleken dat ik aan lymfeklierkanker lijd. Met daarbij een miltlymfoom, of dankzij, dat blijft de grote vraag, maar doet er eigenlijk niks toe als het nou eenmaal zo is. Mijn milt was te groot en had zin om nog groter te worden en daar zou ik niet vrolijker van worden, dus ophoepelen met die milt. Klinkt als een luchtig verhaal, maar ik heb ervaren dat het wel even anders is.

Afijn, operatie was een feit en zou onder narcose plaatsvinden en met een epidurale verdoving. Een minuscuul dun slangetje wat je ruggengraat wordt ingeschoven. Het zou voor comfort na de operatie zorgen, oftewel een  postoperatieve anesthesie. Heerlijk leek me dat. Wilt u dit? had de anethesist gevraagd. Ja, doet u dat er maar bij, had ik geantwoord.

Maar tijdens het inbrengen kreeg ik meteen spijt. Een elektrische schok trok door mijn rechterbeen en de vraag of ik mijn voet nog kon bewegen maakte me ongerust. Het ding zat eindelijk goed en tot aan de volledige narcose heb ik mijn voet bewogen om te checken of  hij er nog actief aan deelnam.

Ik werd zalig pijnloos wakker en dacht , dit is top! Meteen voelde ik waar de uitgang was gemaakt waardoor mijn milt mijn lichaam had verlaten. Gelukkig, er was een verse keizersnee gemaakt en geen diagonale lijn onder mijn ribben. Verder lag ik aan allerlei slangen die afzonderlijk van elkaar de verpleegkundigen riepen middels een aanhoudende irritante pieptoon. 

 Draadje in mijn rug, infuus in mijn arm, drain in mijn buik, katheter in mijn plasbuis en drie afgeplakte gaatjes waardoor er een camera en twee instrumenten mijn buik in waren geschoven.  

De chirurg kwam verslag doen. Ik heb bewondering voor de medische wetenschap en de kundigheid van deze jonge , knappe( kan 2x uitgelegd worden en allebei klopt) arts dat hij mij verlost had van een orgaan van buiten proportionele afmetingen van 18 bij 12 bij 7 centimeter. Google maar eens hoe groot jouw milt is. En dat in mijn smalle lijfje.

De zorg in het ziekenhuis was goed en liefdevol. Iedereen was aardig en rustig. Ik heb zoveel respect voor de mensen in de zorg, in alle disciplines. Van voedingsassistentes tot artsen en iedereen die een radartje in dat grote geheel is in wat een ziekenhuis draaiende houdt.

De dag van ontslag naderde en ik deed mijn uiterste best om naar huis te kunnen gaan. Dus mobiel worden door te lopen en zelf dingen te gaan doen zoals wassen en aankleden en  proberen te lopen  op de trap. 

Tweemaal dacht ik dat het feest niet door zou gaan omdat ik me naar voelde worden, maar uiteindelijk kon ik het ziekenhuis dan toch, per rolstoel weliswaar, verlaten.

Mijn allerliefste buurvrouw met wie ik samen de kamer deelde heeft er mede voor gezorgd dat mijn ziekenhuisverblijf een prettige herinnering achterlaat. Zij had het nog moeilijker dan ik en ook voor haar heb ik grote bewondering.

Maar nu begint het echte werk pas, het doen en laten. Waarbij het laten af en toe moeilijk is en het doen nog even afgeremd moet worden.

Ik hoop dat ik mijn status van patiënt snel achter mij kan laten.