En weer die benen...

Hoe gaat het? vroeg de fysiotherapeut, doelende op mijn knieband. Beter, maar het is nog niet over, antwoordde ik en dus werd er weer gebogen , gestrekt en er werden fricties uitgevoerd. Dit kan ik zelf ook? vroeg ik, want het gevoelige plekje opzoeken en er hard op wrijven leek me makkelijk te doen. Ja, hoor, hoe vaker, hoe beter, was zijn antwoord. Mooi, dacht ik. Er was geen artrose of wat voor verouderingsklacht dan ook geconstateerd dus ik kon hier zelf verder mee aan de slag.

Met mijn trainingen was een ander verhaal. Het voelde de eerste twee keer nadat de hechtingen verwijderd waren alsof ik niet getraind had toen ik klaar was met mijn workout. Ik voelde me een bejaarde( strikt genomen ben ik dat ook ) die zijn rondje ochtendgymnastiek doet.( wat misschien nog wel zwaarder is dan mijn voorzichtige training ) Maar met behulp van Peter ben ik weer op het juiste pad en weet ik wat ik wel en nog niet kan doen en kan ik mijn training aanpassen. Licht gewicht en veel herhalingen en weining of geen rust tussen de sets. Het voelt in ieder geval weer als trainen.

De eerste LPG behandeling was een genot vergeleken bij de eerdere cuppings en bindweefselmassages die ik ooit heb ondergaan.

Als het pijn doet moet je het zeggen, hoor. Het mag niet pijnlijk zijn. zei de huidtherapeute. Nou meid, als zet je hem tien standjes hoger dan lig ik hier nog van te genieten, dacht ik. Ik had mijn schattige witte outfitje aan waarin het minder beschamend was om mijn benen aan alle kanten met een rol-zuig-duwapparaat te laten behandelen. Er staan nu twee behandelingen per week gepland als boost, en aangeraden wordt om dan eenmaal per maand een behandeling te krijgen als onderhoud. Levenslang dus....

Het resultaat moet wel zo verbluffend zijn wil ik me hieraan kunnen houden. Maar zolang ik wedstrijden wil doen wil ik wel zo goed mogelijk voor de dag komen. April is de deadlinemaand, want dan is het NK 2023. En wat er dan goed uit moet zien hoort nu al volop in voorbereiding te zijn. En nu maar hopen dat er geen onverwachte zaken roet in het eten gooien. Heel blijven dus.