Pensionada

"Wanneer stop jij eigenlijk met werken?" "Hoe lang moet je nog?"

Deze vragen zijn me de laatste tijd een paar keer gesteld. Hoezo? Krijg ik zo'n ouwe kop dat het zo onderhand wel eens tijd wordt om de herfstblaadjes in het leven te gaan vegen? Totdat me deze vragen gesteld werden, meestal op afscheidsrecepties van scheidende collega's die het wel welletjes vonden, had ik er geen moment over nagedacht. Ik werk vanaf het moment dat ik de opleiding afrondde en eigenlijk al ver daarvoor, maar vakantie- en zaterdagbaantjes tellen niet, dus als je even meetelt is dat al meer dan 40 jaar. Officieel ben ik in januari volgend jaar 40 jaar in dienst, maar ik vind dat mijn 40 jaar al geweest zijn. Maakt niet uit. Het is heel lang en onafgebroken. 

 Teamwork

Dat ik dit heb kunnen doen komt omdat mijn beste maatje en ik een topteam vormen. En dat zeg ik gewoon zonder bescheidenheid. We hebben door de jaren heen niet voor de makkelijkste weg gekozen, omgegaan met emotionele gebeurtenissen, op mijn werk zowel als thuis. Maar als je een partner hebt zoals ik die heb kan je veel aan. "Waarom je zorgen maken als het niet nodig is? Relax! Maak je niet druk als het niet nodig is. Laat de boel de boel. Alles komt goed". Heerlijk als je zo in elkaar zit. En gelukkig kon ik soms niet anders dan in die "flow" meegaan. 

 

 Wanneer....?

Om nog eens terug te komen op de vraag van mensen die me vroegen wanneer ik eens wat meer aandacht aan de tuin ga besteden, of de ramen nu eindelijk eens wat vaker ga zemen, of ....uh, koekjes ga bakken volgens het kookboek, of....ik kan gewoon niet zo snel iets bedenken...Oh, een boek achter elkaar uitlezen, in plaats van elke avond 1 bladzijde, omdat ik dan al in slaap ben gedommeld.  Of...uh...uh...meer op Max gaan passen? Nee, het is goed zoals het nu is. Meer gaan sporten? Nou, 5x per week is wel prima. Koffie drinken met vriendinnen? Je moet elkaar niet overlopen, dus nee, niet vaker. 

 

En als ik het er wel eens over heb thuis en er over fantaseer wat ik dan zou kunnen doen als ik niet meer werk zegt P. " Niet doen! Je vindt je werk nog veel te leuk". En gelijk heeft ie. Ik vind jonge kinderen gewoon te leuk. Dus dat 40-jarig jubileum ga ik gewoon vieren! En dan plak ik er nog een paar jaar aan vast. Twee keer  per jaar de ramen zemen vind ik zat. En ik hou van een wildbegroeide tuin. En koekjes blijf ik gewoon op de bonnefooi bakken, hoor. En dat boek blijft gewoon mijn slaapmutsje.

Dus, lieve lezers, vraag het me niet meer, want als je aan een pensioen gaat denken, ga je aftellen. En als je gaat aftellen word je echt oud, vind ik. Zestig zijn is al zo wennen. Oma zijn bevalt goed, al moest ik ook aan het woord zelf wennen. Maar pensioen?? Dat is nog een ver-van-mijn-bed-show.