De laatste dagen zijn ingegaan.

We zitten op dit moment van schrijven nog slechts vier dagen van de wedstrijd af. Even voor de statistieken: ik zit nu op 49,3 kg ( laagste gewicht deze prep was 48,8 kg) en met een vierpuntsmeting op 11,6% vet, mijn taille is 61cm  (ik hoopte weer op een rond getal). De komende twee dagen mag ik mijn calorieën met 300 ophogen naar 1770, wat zó welkom is op dit moment. 

Na een jaar van bijna alleen maar voeding tracken, flink trainen, en steeds weer dippen met calorieën vanwege de drie wedstrijden, begon mijn nieuwe voorbereiding alweer in februari. Het leek of ik naadloos was doorgegaan, een jaar lang.  Maar met het vooruitzicht van een WK in eigen land kon ik dit jaar niet wedstrijdloos voorbij laten gaan. En omdat er dan toch voorbereid moet worden, dan pakken we het NK er ook maar voorafgaand bij. In mijn opinie kan je je eigenlijk op mijn leeftijd geen jaar veroorloven om er even tussenuit te gaan om wat op te bouwen, want hoeveel jaar resten nog om deel te nemen aan wedstrijden? 

Als ik dit zelf lees, denk ik meteen: wat een gelul, zeg.

Alsof ik er vanuit ga dat ik volgend jaar stokoud ben of al onder de zoden lig. Eigenlijk zou ik met een pauzejaar misschien het tegendeel kunnen bewijzen van wat veel beweerd wordt: namelijk dat je na je vijftigste geen spieren meer kunt kweken. Ik weet uit ervaring dat het hard werken is, maar dat het zeker wel lukt. De verschillen bij mijzelf zijn klein, maar wel waarneembaar voor een geoefend oog. En met al die wedstrijden in de afgelopen jaren heb ik mezelf ook geen tijd gegund om pauzes in te lassen om daadwerkelijk mijn lijf te bouwen( wat bodybuilding dus inhoudt).

Er is een soort moeheid ontstaan, de afgelopen dagen. Een geestelijke moeheid, want al dacht ik dat het lijf ook net zo moe was, viel dat reuze mee. Een persoonlijk recordje op de dumbell bench press zat er zelfs vandaag nog in: na een setje van 14kg x12, een setje van 16kg x10, volgde een setje waarbij ik de hulp van mijn spotter inriep, voor het geval dat ik de dumbells uit mijn handen liet vallen. De 18kg ging 9x omhoog, iets wat mij in mijn powerliftperiode nooit gelukt was. Dus hoezo moe?

De nieuwe bikini bracht weer een opbloei van enthousiasme teweeg, maar veel zin in poseren heb ik niet gehad. De kou die alsmaar in mijn lijf zat werkte niet mee om me telkens in bikini te laten poseren. En dat is toch nodig wil je alles goed kunnen oefenen. (De bikini op de foto is overigens niet mijn nieuwe bikini, die is veel mooier!)

Waar ik wel blij van word als het om deze laatste week gaat is dat mijn coach Richard weer opgeknapt is. Hondsberoerd was hij de afgelopen week en niet in staat om te werken, laat staan om gesprekken met aandachtzuigende atleten aan te gaan. Nu heb ik wel de nodige ervaring als het gaat om wedstrijdvoorbereidingen, maar in zo'n laatste week ben ik net zo onzeker als toen voor mijn eerste wedstrijd en heb ik de adviezen en begeleiding ook net zo hard nodig. Ik ben blij dat hij weer opgeknapt is, maar niet alleen vanwege de coaching, ook omdat ik me zorgen maakte. Moedergevoelens voor mensen die je graag mag schakel je niet gemakkelijk uit, denk ik.