"Max: " Ik kan dat al goed. hè oma?"  "Jazeker, Max."  "Want ik ben al groot. Tess kan dat nog niet, zij is nog klein."  Tess: "Tess, kloot!!", klinkt het verontwaardigd. ( vertaling: Tess is ook al groot!) En vervolgens somt Max  dan op wat zijn zusje van twee wel al kan om het weer goed te maken. Het leven is soms hard, maar als je broer in een goeie bui is kan hij vergevensgezind zijn en de eer soms aan zijn zusje laten. Het is soms ook heel vergoeilijkend als hij zegt dat dat komt omdat zij nog maar twee is en hij al vier. En dat zijn neefje Stan ,van nog geen twee, iets nog niet snapt of nog niet kan wat Max wel kan, dan is dat natuurlijk "logisch". Daar zit hem de kneep, je moet het nog allemaal leren en dat komt met het ouder worden wel goed. Maar als het op de competitie aankomt met volwassenen dan liggen de zaken anders. 

Bijvoorbeeld als het op het in elkaar zetten van lego aankomt, dan is Max, vergeleken met zijn niet-zo-dol-op-lego-oma, de betere kandidaat. Hij kan het er dan lekker inwrijven door te zeggen "dat je dit gewoon niet kan, oma". Niet wil bestaat niet; je kan het gewoon niet. Dat er een kleine kern van waarheid in zit laat ik natuurlijk niet merken, ik wil het niet, omdat het me verdikkie inderdaad moeite kost.

Zondag werd er geknutseld dat het een lieve lust was. Geverfd en geplakt en van dat alles werd een mobile gemaakt. De strijd tussen Max en Tess lag gelijk tijdens het verven en knutselen. Eerlijkheidshalve moet ik er toch even aan toevoegen dat ik eigenlijk vind dat Tess op schildergebied een paar punten voor ligt op haar broer, maar zolang zij er geen punt van maakt en hij het niet door heeft laten we dit nog even zo. Gelijke stand dus. Iedereen weet dat het in elkaar zetten van een mobile een klereklusje is; verwarrende draadjes met veel knoopwerk. Dit karweitje werd dus doorgeschoven naar tante Anouk en oma, die beiden op dit gebied even knoopvaardig zijn  en er geen strijd van maakten. Maar Max zag dat toch anders. Oma had al meer frutsels vastgeknoopt voor Tess dan Anouk voor Max. Oma zou gaan winnen, helaas. En hij zou gaan verliezen, omdat Anouk zo lang over de knoopjes deed. En omdat Max er een wedstrijd van gemaakt had en ik wel van winnen hield ,riep ik , toen Tess' mobile hing:  "Gewonnen!!"  Tess, nog niet bewust van een overwinning op haar broer, maakte het geen snars uit , maar je zag Max bij wijze van spreken de touwtjes uit Anouks handen knopen. Toen Anouk ook triomfantelijk uitriep dat Max'mobile klaar was, riep Max er nog even achteraan: "Anouk heeft gewonnen!!"

"Wij waren eerder klaar, dus wij hebben gewonnen, hoor."verdedigde ik Tess'overwinning, die het nog steeds geen snars uitmaakte."Nee, Anouk was het laatste, dus die heeft gewonnen", hield hij vol. "Echt niet" hield ik kinderachtig vol. Een beetje tegengas  kan nooit kwaad. Maar nee, Max hield voet bij stuk dat de overwinning bij hun lag met de verklaring: : "Zo zijn de spelregels!"

En daar kon ik het mee doen.