De laatste week is ingegaan.

Alles is geregeld: de inschrijving, mijn bikini, de tanning, en ons verblijf tijdens het weekend. En dat geeft rust. Mijn lijf is de laatste weken mee gaan werken, dat wil zeggen; het deed wat ik verlangde. En dat houdt tijdens een wedstrijdvoorbereiding in dat je vetpercentage naar beneden gaat, de weegschaal een neergaande lijn laat zien en dat je je trainingen nog goed kunt volhouden doordat je goed op je voeding blijft letten. Mijn calorieën moesten omlaag om die daling een zetje te geven en dat pakte goed uit: coach tevreden, atleet (ik dus) tevreden. De laatste is altijd het moeilijkst tevreden te stellen, omdat dit mens (gepensioneerd, bejaard, herfstfase van het leven, maar altijd dit alles ontkennend) het nooit goed genoeg vindt.  

Ik ben superblij met mijn nieuwe stralende bikini  van Competitie Bikini, en heb meteen meer zin in de wedstrijd dan een tijdje geleden. En al kritisch kijkend naar de foto's die Peter gemaakt heeft, kan ik zeggen dat deze "bejaarde pensionada" het podium zonder schaamte kan bestijgen. 

Peter heeft me weer goed geholpen bij mijn poseersessies en de wekelijkse calls met Richard hebben me weer door deze prep heen geholpen. Teamwork as usual. Ben zo blij met deze twee mannen die mij steeds weer doen inzien dat je met 60+ best nog mee kan komen op sportgebied en zelfs op wedstrijdgebied.  Maar tot zover de gebruikelijke blablabla over een prep.

Vrijwel direct na de wedstrijd is het inpakken geblazen en slaan we gewoon een nachtje slapen over om de eerste vlucht naar Zakynthos te nemen. Daar waar mijn dochter en haar man wonen, samen met Pita, hun hondenkind( en ja, vernoemd naar de bekende broodjes aldaar) Ik hoop dat ze voor het mensenkind wat op komst is een ander idee voor haar naam hebben bedacht...

Jaaaaa! Er is een klein meisje op komst! En nu we al het grootste deel van de zwangerschap via videobeelden hebben moeten volgen, hoop ik de bolle buik van de a.s. mama nog in het echt mee te maken. Er komt een hele delegatie van kraamverzorgsters uit Nederland naar hen toe, want kraamzorg bestaat daar niet. In ieder geval niet zoals wij het hier in NL kennen. Macci, (dat ben ik dus), zus Yvonne en schoonzus Marcella staan te trappelen om de jonge ouders te vertroetelen en voor de baby te zorgen. En tegelijkertijd vieren we met elkaar vakantie, want de hele Hollandse familieclub is straks bij elkaar. 

En zeg nou zelf, wat is nou leuker, het NK of een schattig nieuw kleinkind?