Wezens

Binnenkort werk ik 40 jaar in het basisonderwijs. Voorheen kleuterschool en lagere school. Veertig jaar met de jongste kinderen die er op school rondlopen. Door omstandigheden heb ik tussendoor zes jaar groep 3 leren lezen, schrijven en rekenen, maar na zes jaar kon ik gelukkig weer terug naar groep 1 en 2. Het grootst aantal kinderen in mijn klas bedroeg maar liefst 42. Tweeënveertig krioelende, altijd pratende ( want noodzakelijk), ontdekkende, kotsende, in de broek plassende ( of soms poepende),om mama huilende, klierende, kliederende( dat is weer wat anders, he) schattige, stille, drukke, over tafels klimmende, eigenwijze, alles gelovende kinderen.

Kleuters

Maar met kinderen dek je een hele lading opgroeiend spul van laten we zeggen baby tot adolescent. Ja, dat zijn allemaal kinderen, al geloven ze zelf dat ze dat na hun elfde levensjaar echt niet meer zijn, duh! Respect, man! Maar ik wil de groep waar ik mee werk nader specificeren.

Natuurlijk zijn het iemands kinderen en de uren dat ze onder mijn verantwoordelijkheid vallen zijn het MIJN kinderen. Maar wat een kinderen! Wat een verschillend spul heb ik in al die jaren over de vloer gehad, zeg. Wat een aparte wezentjes zaten er bij. Want wezens zijn het.

 

Een leeftijdsgroep die zo apart is dat het een aparte status heeft : kleuters.

Om mensen op te leiden die bestand waren om voor langere tijd( een kleuter heb je minimaal 2 jaar in je klas in tegenstelling tot collega's in de andere groepen die een adhd-er maar een jaar heeft) met deze wezens op te trekken en ze ook nog eens wat bij te brengen/ en ze klaar te stomen voor het werk in groep 3 was ooit een opleidingsschool opgericht : de K.L.O.S., de Kleuterleidsters Opleidingsschool.

Lees je dat? Ja , je leest het goed; kleuterleidSTERS!  Een meidenopleiding. Dat er later z.g. geëmancipeerde jongens ook wel wilden laten zien dat ze zo'n groep kleine ukken wat spelletjes konden laten doen was een vergissing. Jammer voor de mannetjeswezens, die wel aan wat identificatie toe waren, maar de meeste mannelijke juffen waren toch niet de meesters waar we op zaten te wachten.

Troostmeester/juf

Ja, ja, tuurlijk, uitzonderingen daar gelaten. Je hebt voetballende kleutermeesters die een huilende kleuter op schoot nemen als hij met een schaafknie troost komt zoeken, maar gek genoeg krijgen de meeste mensen bij zoiets al de kriebels. Dus dan ben je als mannelijke kleuterjuf al bij voorbaat afgekeurd, want dat soort dingen kunnen juffenjuffen namelijk wel gewoon doen, godzijdank! Want deze wezens hebben dat soms gewoon echt nodig.

Ik herinner me het jongetje nog wat gevallen was en onbedaarlijk huilde. Ik nam hem op schoot en troostte hem. Het huilen was snel over en ik vroeg of hij weer wilde gaan spelen. Maar nee, dat wilde hij niet, en hij bleef gewoon nog een hele poos op mijn schoot zitten,  genietend van de geborgenheid.

 

Bijzondere mensjes

Kleine onnozele onschuldige wezens die soms dingen doen waarvan je denkt....

Zoals je er bij het naar binnen gaan in school achter komt wat die kleine ronde dingetjes zijn waarvan de jaszakken van je kleuter uitpuilen, Wat heb je verzameld? Wil je het in je rugtas doen? Wow! Doe maar niet! Blijken het allemaal pissebedden te zijn die zich net als egeltjes opgerold hadden.

Of de kleuter die op een sok en een schoen naar huis moest, omdat we, zelfs na een hele zandbak omspitten, zijn schoen niet meer konden vinden nadat zijn vriendjes zijn voeten hadden ingegraven. Alle schatgravingen ten spijt dook de schoen pas na een jaar op toen de zandbak schoongemaakt werd.

Of het ijdele kleutermannetje die bij de plaktafel niet de papiertjes had ingesmeerd , maar zijn haar. Maar dan niet zo'n beetje lijm, van bijna per ongeluk, nee, hij zat daar met een soort van jarenvijftig Brilliantinehoofd te glimmen. De lijm droop over zijn voorhoofd.

 

 

Taalarm

Ken je het tv programma van laatst waarbij een paar kleuters (niet- representatieve, want uit 't Gooi of elders waar geen taalprogramma of voorschool op losgelaten hoeft te worden)  waarbij elke beweging of elk kleuterconflictje door twee soort van pedagogen geanalyseerd werd? Heb je het gezien? Ik begrijp dat sommigen het een geweldig leuk programma vonden. Ik vond het gewoon wat ik elke dag meemaak, maar dan toch anders. Met deze kinderen kon je een gesprek op kindniveau voeren, met die wezens in mijn klas is dat niet mogelijk.Het overgrote deel kampt met een taalachterstand.  Natuurlijk sta ik wel tegen ze aan te lullen, en met handen en voeten uit te beelden wat ik bedoel, maar de kids in mijn groep vereisen geduld, inlevingsvermogen( wat bedoelt hij of zij in hemelsnaam?) geduld, creativiteit, geduld, acteertalent en geduld. 

Zonder taal

Gelukkig kan er in de kleuterklas ook veel gedaan worden waar de taal niet zo'n heel belangrijke rol speelt. Zoals het leegslepen van spullen uit de schuur, allemaal nodig! Het vervolgens verslepen van al die spullen naar de zandbak, wat toch niet zo'n goeie plek is, want die of die zit daar en die mag niet meedoen. Dus alle planken, zeven, emmers, paalkoppen en scheppen worden weer naar het klimrek verplaatst, maar ook geen goed plan, want iedereen is daar aan het klimmen op de "spullen". Afblijven! Juf! Juf! En weer wordt de hele handel verplaatst, dit keer naar een plek die voor de rest van de kleuterbevolking verboden gebied wordt. Zo, de laatste emmer nog. En dan... roept de juf: We gaan opruimen! 

Zie je het voor je? Ik wel, elke dag, veertig jaar lang al.