Zestig, 60, $ixty, 3×20

Anouk is in Griekenland aangekomen en herenigd met haar lief. Leuk, zo'n Griekse jonge adonis, maar ik mag hopen dat hij NL heel leuk gaat vinden  als hij in oktober voor 4 maanden hierheen komt, anders raak ik straks nóg een dochter aan het buitenland kwijt.  Haar pre-verjaardag hebben we in kleine kring gevierd, want haar echte verjaardag viert ze over een paar dagen aan het strand van Zakynthos.

Dat is de laatste verjaardag van ons kwartet.

 

Tja..en dan ben ik aan de beurt.

Nadat ik een paar jaar geen groot ophef van mijn verjaardag had gemaakt moet ik er dit jaar aan geloven.  Om verrassingen, waar ik zelf geen controle op kan uitoefenen, voor te zijn had ik al een aanvang gemaakt door mensen uit te nodigen. Dit tot groot verdriet van mijn dochter die al een prachtige uitnodiging had klaarliggen om gedrukt te worden.

En dan kom ik met zoiets simpels als dit. Zelf gemaakt. Tis niks, nee. Niks geen moeite voor hoeven doen. Okee, het is gebeurd, nu laat je het aan ons over, zei ze. Uh ..okee..... Maar het begint nu enorm te kriebelen. Ik moet zaken gaan regelen voor een feestje, maar ik mag niet. Gaat dit goed komen? Moet ik erop vertrouwen dat ze niks over het hoofd zien? 

Na jaren van feestjes organiseren; verjaardagen, kinderfeestjes, zoveeljaarsamenfeestjes, schoolfeestje moet ik afwachten....

Zestig jaar geleden : 1957, het jaar van het eerste Russische ruimteschip de Spoetnik. Spoetnikje werd het troetelnaampje wat mijn oma mij gaf.  Dat het later omgetoverd kon worden in sproetnikje is niet in haar opgekomen. Of ze was zo lief mij dat niet aan te doen, samen met mijn bril en scheve tanden.Dit was de oma die ik Moe noemde. Moe en Pa waren een soort reserve ouders. Niet dat mijn ouders geen tijd voor mij hadden, maar omdat ik veel bij hen was en zij vaak bij ons. "Kijk", zei ik als vijfjarige een keer tegen een vriendinnetje" Dit is mijn oma, maar ze heet Moe". Het kind snapte er waarschijnlijk niks van. Zal wel, zal ze gedacht hebben.

Zestig jaar!

Mens, als ik vroeger iemand zag die zestig was, dan vond ik dat hij of zij in een verzorgingstehuis hoorde te zitten. Als je zestig was duurde het niet lang meer of je ging dood, zo oud was je dan al. Nou heb ik dat met het klimmen der jaren een beetje bijgesteld. Dertig worden, dat was shit. Veertig heb ik niet gevierd, wel toen ik 39 werd was er een feestje ( zo van , haha nog lang geen veertig!) Slaat nergens op, natuurlijk. Toen ik vijftig werd, dacht ik eraan dat mijn moeder zo oud was toen zij oma werd. Zij was er niet meer om dat van mij mee te maken.

 

Over oma's gesproken.

Zij was een oma zoals een oma hoort te zijn. Nou kan ik allemaal bewoordingen opnoemen waarom dat zo was, maar dat doe ik niet. Ik kan wel zeggen dat zij een goede leerschool was voor de oma die ik wil zijn. En gek, hè.  Ik doe er geen enkele moeite voor,  ik word haar, beetje bij beetje. Tien jaar langer heb ik er op moeten wachten. Mag ik je er op postume wijze alsnog voor bedanken, mam? Ook mijn oma natuurlijk, daar leerde mijn moeder van hoe een oma hoort te zijn. Moe en mam: bedankt voor alle omalessen!  Ik hoop dat ik ze nog heel lang in praktijk mag brengen.