Het vergeten kind

We hebben er sinds 9 maart een klein kindje bij, een kleinkind. Daan, en Daan is nu bijna zes weken oud, slaapt, drinkt, slaapt, drinkt en lacht nu ook! En verder horen we Daan niet of nauwelijks. Het is een "braaf" kindje, zou je kunnen zeggen. Maar dat is onzin natuurlijk, want dan lijkt het net of de andere drie kleinkinderen als baby niet braaf waren. Maar Daan is zo rustig dat we bijna vergeten dat hij daar ook nog is, slapend in de box. Nu, met zijn zes weken oud, begint hij je wel echt aan te kijken en lacht hij af en toe naar je. Een wat meer wakkere Daan dus, maar veel geluid maakt hij nog niet. Niet dat hij geen geluid kan maken, want als hij een beetje ongemakkelijk in je armen ligt kijkt hij even moeilijk en laat het dan even weten. Zo ja, zo is het goed, nu kan ik mijn ogen weer dicht doen, dank je wel, zo lijkt hij te zeggen( zonder woorden). Maar zijn geluid is zo heerlijk comfortabel, zo goed te doen, zo heerlijk van volume dat hij gerust af en toe toestemming krijgt om het iets op te voeren om niet volkomen vergeten te worden in de allesoverheersende herrie die de andere drie rakkers met elkaar kunnen produceren. En dan zeker als opa ze te pakken gaat nemen. Wordt Daan dan wakker? Welnee, die trekt zich er (nog) niets van aan. Maar het zal niet al te lang duren voor er door onze woonkamer quadrofonie te horen zal zijn. Vier gillende en joelende pukkies. Vier makkertjes, drie neefjes en een nichtje, drie stoere knaapjes en een unicorn-prinses. Voorlopig zijn het nog twee vrienden door dik en dun en een Frozen-meisje. Drie knullen en een minimoedertje wat dolgraag de luiertjes van baby-Daan verschoont. En Daan? Die vindt alles nog best. Heerlijk, zo'n babybestaan.